|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
rossatin nm : bestial cavalin en general. (v. TdF) rossatina nf, cf Ubaud Dicort (v. jos ròssa
1) :
« chevaux de Camargue »
(Lexic M. Roqueta) ; « nom générique des
juments » (Brun Glossari Oc-Fr) ròsse / rossec 1 nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : « traîne, cylindre ou herse de labour, en
Languedoc », carràs / arpe / èrpia / rascle. (v. TdF ‘rosse’) Al ròsse, à l’abandon. Faire ròsse, faire litière, avoir en abondance. (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘rosse’) rossec 2 nm (Alibert) : « filet
traînant, v. tirassa, traïna
1 » (v. TdF ‘roussé’) rossega (m. e f.) [nf (v. TdF)] : marrit obrièr, marrida obrièira. rossegada 1 nf, cf Ubaud Dicort :
« rossée, volée de coups » TdF rossegada 2 nf : camp rossegat / çò
rossegat « traînée
[ligne
de fond traînée entre deux eaux], v. tirassa » TdF, « trace de ce qui traîne » (Alibert). Rossegada d’araire, trace de la charrue qu’on
traîne sans labourer ;
partie de la charrue qui fait cette trace. (v.
TdF) rossegal nm, cf Ubaud Dicort :
v. rossegada
1 e 2. (v. TdF jos
‘roussegado’) rossegar 1 v, cf Ubaud Dicort :
« v tr, rosser, battre » TdF jos ‘roussega’ rossegar 2 (v. tr. e intr.)
: « traîner, tirer avec des
chevaux » ; passar lo ròsse ; estripar la
tèrra [v. rossejar 1] ; trimar [v. rusticar]. (v. TdF) Ai rossegada tota la semenada d'aqueste matin. Rosseguèt tota sa vida : trimèt plan tota sa vida. rossegar (se) : se rebalar ; s'escorgar un tròç de pèl ; s'engraunhar. rossegatge nm : accion de rossegar 2, « hersage » TdF. rossegon nm, cf Ubaud Dicort :
« coutre de la charrue » (Lexic M. Roqueta) Lo rossegon d’un araire. (M. Roqueta) rosseiròla (abs. Dicort) : rossanèla v. pus naut. (v. rossièira) rossejar 1 v, cf Ubaud Dicort : « v tr, herser » TdF rossejar 2 (v. intr.) : venir mai o mens rossèl ; tirar sul ros. Rossèl : nom de buòu. rossèl 1, -a adj : saurèl, -a (de color rossa) rossèl 2 nm, cf Ubaud Dicort : « pagel à dents
aiguës, poisson de mer, v. bèluèlh ; pièce d’or, v. rosset 1 »
(v. TdF jos ‘roussèu 2’) Rossèla : nom de vaca rossèla nf (plt.) : petairòl. (Digitalis purpurea) rosselejar (v. intr.) : doblet augmentatiu de rossejar 2. rosselet 1 [, -a] adj, cf Ubaud Dicort : que tira sul ros, sul saurèl. rosselet 2 nm, cf Ubaud Dicort :
« rousselet, petite poire dorée » TdF ‘rousselet 2’ Rosselhon : region d'expression catalana. rosselhonés, -esa (adj. e subs.) : relatiu, -iva a Rosselhon ; sortit, -ida de Rosselhon. Rosselina - Roselina (abs. Dicort) : prenoms. rosselon 1, -a adj, cf Ubaud Dicort :
v. rosselet 1. (v. TdF jos ‘rousselet’) rosselon 2 nm : mena de caramilha v. rossanèl. ; loís d'aur ; v. rosselet 2 (v. TdF jos ‘rousselet 2’). rosselós, -osa : ros, -ssa ; saurèl, -a ; blond, -a. rossenc, -a : que tira sul faub ; faub, -a / falb, -a. « rosserbe » - « rossergue » nm : v. resserbe (non preconizat Dicort). rosset 1 nm :
mojòl / mujòl (jaune d'uòu) ; « jaunet, louis d’or » TdF ‘rousset 2’ rosset 2, -a adj : que tira sul ros, sul saur, sul rossèl. rosseta nf, cf Ubaud Dicort : « roussette,
fauvette des bois ; bruant des roseaux ; bergeronnette jaune ;
poisson de mer ; toile écrue, toile grise ; grosse
farine ; variété de châtaigne ;
variété de raisin ; pièce d’or » (v. TdF) rossièira : rosseiròla / rossanèla. v. rossanèla. rossièr nm, cf Ubaud Dicort : « conducteur
d’une bête de somme » TdF rossilh (abs. Dicort) : mena de caramilha (Cantharellus aurianticus) rossilha nf (v. Ubaud Dicort e TdF ‘roussiho’) : mena de cep (campairòl) (Boletus scaber) ; rigal / papach rós (Erithacus rubecula) rossilhar (v. intr.) : rovilhar. v. rovilhar. rossilhon nm, cf Ubaud Dicort : « morceau de fer
rouillé » TdF rossiment nm, cf Ubaud Dicort :
« roussissement, roussissure » (Laus) rossin 1 [veire rocin, v. Ubaud Dicort Errata web] nm : cavalàs (caval gròs) ; caval de servici ; caval vièlh. rossin 2 nm, cf Ubaud Dicort : « ragoût
d’épinards rissolés dans l’huile ou dans le beurre,
avec de l’écorce de citron » TdF ‘roussin 2’ rossinanta [veire rocinanta, v. Ubaud Dicort Errata web] nf : doblet de ròssa (bèstia fòrt magra) rossinàs, -assa : d'una color ros falb / faub. rossinèl, -a : d'un polit blond / d'un polit saurèl. rossinhòl nm : mena d'aucèl (Luscinia Megarhynchos) rossinhòl bastard : (Acrocephalus Cetti) rossinhòl d'aiga : (Acrocephalus arundinaceus) rossinhòl de palun : (Motacilla arundinacea) rossinhòla nf, cf Ubaud Dicort : « rossignol
femelle » TdF rossinholada : cant de rossinhòl ; cançoneta. Canta, canta, rossinhòl
; canta pas qui vòl ; ta cançon de
Paradís sabi çò que ditz
; ditz qu'un jorn nòstra
misèria d'un còp finirà
: lo miserum d'un còp
èra Dieu lo levarà. rossinholar v, cf Ubaud Dicort :
v. rossinholejar. (v. TdF jos ‘roussignouleja’) rossinholàs nm, cf Ubaud Dicort : « vieux ou mauvais
rossignol » TdF rossinholejar (v. intr.) : cantar coma un rossinhòl ; far de cançonetas. rossinholenc, -a : melodiós, -osa. rossinholet nm, cf Ubaud Dicort : « petit rossignol,
gentil rossignol » TdF rossinholeta nf, cf Ubaud Dicort : « rossignolette,
femelle du rossignol » TdF.
(v.
rossinhòla) rossinholon nm, cf Ubaud Dicort :
« jeune rossignol » TdF rossinièr [veire rocinièr, v. Ubaud Dicort Errata web] nm, -ièira : persona que mena de rossins rossir v, cf Ubaud Dicort :
« v tr et intr,
rissoler, donner une couleur dorée à ce qu’on fait
cuire ; devenir
roux » TdF rossir (far -) : far freginar leugièirament a la padena. rossir (se) v pron : « se
rissoler » TdF jos
‘roussi’ |
|
rossit nm, cf Ubaud Dicort : « roux, espèce
de sauce qu’on fait rissoler » TdF rossitge nm, cf Ubaud Dicort : « faitardise,
lâcheté, v. canha »
(v. TdF
‘roussige’) rossòla nf, cf Ubaud Dicort : « gâteau aux
œufs » (Alibert) rossolada : mena de filat de pesca que l'òm rebala. rossolal nm, cf Ubaud Dicort :
v. rossolada. (v. TdF jos ‘roussoulado’) rossolar (v. tr.) : rebalar. rossòlis nm, cf Ubaud Dicort : « rossolis, sorte de
liqueur » TdF jos ‘rousòli’ rossolons (de -) (loc. adv.) : de rebaletas. rosson nm, cf Ubaud Dicort :
« t. de mineur, calcaire houiller tendre ; jaunet,
pièce d’or ; variété d’olivier,
à fruit mordoré »
(v. TdF) rossor nf (R. V, 113) : estat de çò ros. rossura nf, cf Ubaud Dicort : « rousseur, tache
rousse » TdF rosta / róstia : tanada / tabassada. rostanha nf, cf Ubaud Dicort :
« variété de châtaigne » TdF rostar v, cf Ubaud Dicort :
« v tr et pron, rosser, v. rossar » (v. TdF) rostèga [rostega] (subs. m.) : rosegon (rèsta de quicòm de rosegat) ; persona sarrada (avara) Aquel òme es un vièlh rostèga. rostegar (v. tr. e intr.) : doblet de rosegar. rosteguet nm, cf Ubaud Dicort :
« excrément, étron, v. estront » (v. TdF) róstia nf : v. rosta. rostida nf : lesca de
pan rostida ; castanhas rostidas
« châtaigne rôtie » (v. TdF ‘roustido’) De rostidas que fuman ! cri des marchands de marrons rôtis (v. TdF). Quand ne virava, fasiam una rostida de castanhas. rostideta nf, cf Ubaud Dicort :
« petite rôtie » TdF rostidoira : aplech per far rostir un pol davant la brasa. rostidor : solelhador (airal en plen solelh) rostidura nf, cf Ubaud Dicort :
« rôtissage ; escroquerie » (Fettuciari) rostilhar / rostinar (abs. Dicort) (v. tr.) : frequentatius de rostir. rostir (v. tr.) : grasilhar ; cremar ; neblar / rabastinar ; enganar, « voler » TdF ; metre cuf. Far rostir de magret sus la brasa. Lo grand solelh m'a rostits los braces. L'albièira nos a rostida tota l'ortalícia. Se son meses a dos per lo rostir (per lo metre cuf) rostir (se) : se cremar (s. p. e s. f.) davant lo fuòc o al solelh. rostissal : gospilhatge / resquila / grata. v. grata. rostissariá : botiga de rostisseire. rostisseire, -eira : persona que son mestièr es de far rostir. rostissèl : rostidoira. v. pus naut. rostisson nm, cf Ubaud Dicort :
« garçon rôtisseur ? » TdF rostissura nf, cf Ubaud Dicort :
« grivèlerie, volerie » TdF rostit 1, -ida adj, cf Ubaud Dicort :
« rôti, ie » TdF jos ‘rousti’ rostit 2 nm : carn rostida ; aplech de maçon que fa pica d'un costat e pigasson de l'autre (v. Alibert). Rostit de vedèl, de buòu, de singlar, de moton... Ni bolit ni rostit : ni cabra ni boc / ni figa ni rasim. rostol : règla per arrasar una mesura comola ; rotlèu per bresar las motas de tèrra. rostolar (v. tr.) : mesurar ras amb l'ajuda d'una règla que l'òm passa suls bòrds de la mesura. roston (vulg.) : robinhòla / testicul ; rustambòu / rustre. ròstre : bèc d'aucèl ; esperon de naviri. rostum nm sing : sentor a rabinat, a rimat, a cremat. rostumar (v. tr.) : rabinar / rimar / cremar. La nòstra a laissada rostumar la mangisca. rostura nf, cf Ubaud Dicort :
« t. de marine ou de pêche, v. engina [= filet de
pêche ou genre de pêche, connue à Marseille] ; rosture, tours de filin
multipliés et pressés pour lier deux objets
solidement » TdF jos
‘roustio’ rosura nf (v. TdF) : rèstas de fen o de palha que lo bestial laissa tombar del rastèl dins la grépia ; çò que demòra dins la grépia. rosurar (v. tr.) : sarcir / represar / petaçar. rot, -a (p.p. irregular de rompre) : romput,
-da. Malha rota. Color rota. Bancarota. ròt : expulsion violenta per la boca de gases de l'estomac. rota nf (v. Ubaud Dicort e TdF ‘routo’) (del lat. via rupta) (v. R. V, 116 a arotar : metre en rota / encaminar) : dralha traçada dins una selva ; rompuda ; camin grand. Ròta [ ròta 1] nf, cf Ubaud Dicort : tribunal d'apèl roman de la Glèisa catolica pel mond entièr. (v. TdF ‘roto’) ròta 2 nf (L. 330 - R. V, 116) : mena de viòla dels trobadors. rotacion : movement d'un còrs a l'entorn d'un axe fixe material o pas ; succession periodica segon un òrdre determinat. rotacional nm : (matematica)
« rotationnel » (v. Ubaud Dicc. scient. p.
125) rotacisme : emplec frequent o marrida prononciacion de la letra R ; substitucion d'una R a una autra consonanta : « sorelh » en lòc de solelh ; « parisson » per panisson. rotador, -doira adj, cf Ubaud Dicort : « rotateur,
-trice » (Laus) rotaire, -aira (subs. e adj.) : persona que ròta sovent ;
que fa rotar ; menas d'aucèls : (Ardea viridis) ; (A. minuta) Milhàs rotaire : milhàs espés e porós. rotament [ròtament] nm : accion de rotar. rotant, -a adj, cf Ubaud Dicort : « tournant, ante,
rotatoire » TdF rotar 1 (v. intr.) : far un ròt ; far de ròts. Aquò me fa rotar ! (ne reveni pas) rotar 2 (v. intr.) : far una rotacion. (v. TdF ‘routa 2’). (v. rodar 1) rotatge nm, cf Ubaud Dicort :
« routage » rotatiu, -iva adj : que foncciona en tornejant. rotativa nf : maquina d' imprimir automatica. Las rotativas d'una estampariá. rotativista n (dels dos genres), cf Ubaud Dicort : « (imprim.)
rotativiste » (Per Noste) rotatòri, -a adj, cf Ubaud Dicort : « rotatoire » (Laus) rotenòna nf, cf Ubaud Dicort : « (pharm.)
roténone » (Per Noste) rotet nm, cf Ubaud Dicort :
« terrain nouvellement défriché » TdF |
|
|
|
|
|
|