ressolàs 1 (m.) : sòla vièlha de sabata ; « savate ». (v. TdF) ressolàs 2, -assa adj (Alibert) : grolassièr, -ièira (persona que rebala los pès) ; lambinejaire, -a, « traînard » (Alibert). ressolatge : accion de tornar metre una sòla a una sabata. resson : repeticion d'un son repercutat per un obstacle ; airal que i se fa lo resson ; responsa ; informacion. As aguts de ressons d'aquela amassada ? ressonador nm : (fisica) « résonateur » (v. Ubaud Dicc. scient. p. 283) ressonament nm, cf Ubaud Dicort : « résonnement, renvoi du son, écho, v. resson, rebombida » (v. TdF) ressonància : esperlongament o refortiment d'un son ; resson amodat dins lo còr o dins l'esperit ; t. tecn. de fonetica, de fisica, de ràdio. Ressonància d'una campana, d'un violon... Un polit poèma amòda de ressonàncias. ressonant, -a adj, cf Ubaud Dicort : « résonnant, -e » (Laus) ressonar (v. intr.) : far resson ; restontir. De passes ressonavan sus la calada. ressondidós (Laus) [veire restondidós], -osa adj : resclantissent, -a ; que fa resson. Sa votz ressondidosa nos ensordava bravament. L'afar Dreyfus foguèt un escande ressondidós. ressondir [e derivats, veire restondir e derivats, cf Ubaud Dicort] (v. intr.) : v. ressonar. « ressontir » v : v. çaisús. ressopar (v. intr.) : tornar sopar. ressopet : reganhon (sopar de nuèch) ressopetar (v. intr.) : far un ressopet / far un reganhon. ressordre v, cf Ubaud Dicort : « v intr, surgir de nouveau, s’élancer, remonter » (Boucoiran) ; « sourdre à nouveau » ( Sèrras-Ess.) ressorgéncia nf, cf Ubaud Dicort : « résurgence » (Rapin) ressorgentar (v. intr.) : tornar vinar. v. vinar ; « rejaillir » TdF. ressórger (v. intr.) (R. V, 269) (abs. Dicort) : tornar sórger / tornar vinar. (v. ressordre) ressorgir v, cf Ubaud Dicort : « v intr, resurgir » (v. Laus) ressorsa : socors ; recors. Dins lo seu malastre la religion es sa sola ressorsa. Agèt pas d'autra ressorsa que de s'enfugir. ressòrt : aplech metallic bravament elastic, capable de fòrtas desformacions, e que pòt tornar a son estat primièr après aver estat enrotlat, plegat o comprimit ; çò que balha d'impulsion a quicòm o a q.q. ; territòri d'una jurisdiccion. Ressòrts de saumièr. Ressòrt de mòstra. Aquela persona a pas ges de ressòrt. Enferonida, se quilhèt coma un ressòrt. Aquò es pas de mon ressòrt. ressortir 1 (v. intr.) : tornar sortir ; se destacar ; metre en evidéncia. La figura ressortís pas plan sus aquela medalha. Far ressortir las dificultats d'una entrepresa. ressortir 2 (v. tr. ind.) : èsser de la competéncia de ; dependre de. Aquel afar ressortís al tribunal de la Glèisa. Aquel problèma ressortís a la fisica o a la quimia. ressòt : anguilassa (anguila bèla) ressòta nf, cf Ubaud Dicort : « petite scie » TdF ressoudar (v. tr. ) : tornar soudar. ressovenença : remembrança / sovenir. ressovenir (se) : se tornar sovenir / se remembrar. ressum nm : ressilha / serrilha / bren de rèssa. (v. ressegum) ressusar (v. intr.) : tornar susar ; vinar / susar. ressuscitament nm, cf Ubaud Dicort : « action de ressusciter » (v. TdF) ressuscitar 1 (v. tr.) : tornar menar q.q. de la mòrt a la vida ; reviscolar q.q. ; far reviure quicòm o q.q. Jèsus ressuscitèt Lazar quatre jorns après sa mòrt. Los mètges (medecins) l'an ressuscitat. La memòria ressuscita de causas ancianas. Aquela aigardent ressuscitariá un mòrt ! Sa retirada semblariá que l'agèsse ressuscitat. ressuscitar 2 (v. intr.) : tornar de la mòrt a la vida ; garir d'una malautiá grèva que grèva ; tornar aparéisser. Jèsus ressuscitèt tres jorns après sa mòrt. Ressuscitar d'una mòrt aparenta. Lo racisme es totjorn a mand de ressuscitar.		rèst : cabelh trenat d'alhs o de cebas. Un rèst de cebas se ditz tanben un forc de cebas. rèsta (f.) (Mot utilizat mai que mai al plural.) : sòbra / restant (çò que demòra d'un tot entamenat ; çò en mai qu'es pas estat precisat) ; rafatalh / rafatum. (v. TdF ‘rèsto’). v. rèstas. La rèsta d’una division, le reste d’une division (v. Ubaud Dicc. scient. p. 124) Donar rèsta, (t. du jeu de paume), donner le reste, vaincre, surpasser. (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘rèsto’) rèsta (de -) loc adv : « de reste » (Laus, Rapin). (v. sòbra (de -)) restabliment : accion de restablir o de se restablir (t. a.) ; t. tecn. de gimnastica. Far un restabliment a la barra fixa. restablir (v. tr.) : tornar establir quicòm ; tornar metre quicòm en bon estat ; tornar metre quicòm en vigor ; tornar la santat a q.q. ; tornar abilitar. Restablir las comunicacions. Restablir la vertat. Restablir una talha. Restablir un tèxt farlabicat. Restablir un malaut. Restablir la disciplina. Restablir q.q. dins totes sos dreches. restablir (se) : se refar , se remetre, se requinquilhar ; tornar en vigor ; far un restabliment (t. tecn. de gimnastica) Lo malaut condemnat finiguèt que se restabliguèt. restacament : accion de se restacar o d'èsser restacat. Lo restacament a França de l'Occitània dels Ramons. restacar (v. tr.) : tornar estacar ; religar ; incorporar. Res lo restaca pas mai a son país d'origina. Restacar una comuna, una parròquia a una autra. restacar (se) : èsser ligat. Las doas questions demòran restacadas una a l'autra. restada nf, cf Ubaud Dicort : « demeure, séjour » (v. TdF) restamar (v. tr. ) : tornar estamar. restampar (v. tr.) : arrestar l'aiga d'una sèrva. restanc : gorga ; tampa ; sèrva / paissièira (airal per reténer d'aiga) restanca : paissièira ; sèrva ; barratge ; levada ; enclusa ; tanca (barra) de pòrta ; tanca de fornièr per arrestar la pasta. restança : pausa / arrèst / interrupcion. restancaire, -aira : enclusièr, -ièira ; persona qu'arrèsta d'aiga dins una paissièira, dins una sèrva... restancament : accion d'arrestar l'aiga. restancar (v. tr.) : arrestar l'aiga, la reténer amb un barratge ; tampar una enclusa ; arrestar q.q. o un animal que corrís. A restancada l'enclusa. An restancada la fugidissa. restant, -a adj e nm : çò que demòra ; pichona quantitat ; los autres en general ; çò que demòra encara de far o de dire ; t. tecn. de mat. Es la sola persona restanta de la familha. Te'n sauprai grat lo restant de ma vida. Coneissi pas tot lo secret, mas endevini lo restant. Un restant de jorn, d'esper, d'amor, de vida... Lo restant dels òmes. Farai lo restant aqueste ser. Restant de division, de sostraccion. (v. rèsta) restar (v. intr. e v. tr. ind.) (R. III, 210 - L. 325) : « rester ; être de reste, v. sobrar ; tarder » ; demorar, « loger ». (v. TdF) ; « mériter ; laisser » (Alibert) Rèstan ben de venir, ils tardent bien à venir. (v. TdF) Restarà pas de venir : vendrà ça que la. Restarem pas d'o far : o farem ça que la. Restèrem pas d'èsser bons amics : demorèrem... Vos rèsti quicòm coma vint euròs : vos devi... (v. TdF) rèstas (f. pl.) : sòbras (çò que demòra d'un repais ; çò estraçat) Una bona cosinièira sap utilizar las rèstas. Las rèstas de çò que lo bestial a estraçat (destriat) Jogar a totas rèstas, jouer de son reste. I va a totas rèstas, il y va de tout son reste, de toutes ses forces, sans frein, éperdument. (v. TdF jos ‘rèsto’) rèstas (de -) (adv.) (abs. Dicort) : tròp / de passa / de sobras. (v. sòbra (de -)) D'argent, n'avèm pas jamai de rèstas. restaular v, cf Ubaud Dicort : v. restaurar. (v. TdF jos ‘restaura’) restaur (arc.) : ristorna ; reduccion ; comission ; participacion als beneficis d'una cooperativa ; anullacion d'un contracte d'assegurança maritima. restaurable, -bla : que pòt èsser restaurat, -ada. restauracion (R. VI, 37) : accion o resulta de restaurar o de se restaurar ; mestièr d'un restauraire. Restauracion d'un monument, d'un tablèu... Restauracion de las finanças d'un Estat.