garravelut ( / garrabelut (los 2, Ubaud Dicort), -uda adj : rascanhut, -uda / rabotós, -osa.

garravièr nm (L. 203 ; abs. Dicort)  : (plt.) : agalencièr (Rosa moschata) ; (R. gallica) ; (R. sempervirens) ; (R. arvensis) ; (R. stylosa) ; (R. sicula) ; (R. cinnamoea) ; (R. pimpinelli folia) ; (R. alpina) ; (R. Jundzilli) ; (R. Serafini) ; (R. agrestis)... ; filha fenestrièira ; femna grossièira e brutalassa. (v. garrabièr)

garravirar (se) v pron, cf Ubaud Dicort : « se tordre la jambe » (Carrasco).  (v. cambavirar (se))

garravusta (abs. Dicort) : panièr de vim e de garravièr que los colombs i anisan ; cledís per i far secar la frucha ; peissum menut. (v. garrabusta)

garravustar [garrabustar, cf Ubaud Dicort] (v. intr.) : trabalhar lo garravièr per ne far los costons d'un panièr.

garre, -ra adj : grisós, -osa  (v. TdF) ; bigarrat, -ada ; bochard, -a.

Perditz garra, perdrix grise. (v. TdF)

garrèl 1, -a adj, cf Ubaud Dicort : « bigarré, ée, pie ; qui a la figure sale, mâchurée » TdF jos ‘garrèu’

Pòrc garrèl, pourceau bigarré. (v. TdF)

garrèl 2, -a adj e n (v. Ubaud Dicort e Alibert) : de travèrs ; qu'a una camba de travèrs ; qu'a una camba pus corta que l'autra.

Una grafia garrèla.

Un rasonament garrèl.

Un compte garrèl.

Una persona garrèla.

garrèl (de -) loc adv, cf Ubaud Dicort : « de travers » TdF jos ‘garèu’’

Avisar de garrèl, regarder de côté.

Sèm un pauc de garrèl, nous sommes un peu brouillés. (v. TdF)

garrelàs, -assa adj e n, cf Ubaud Dicort : « grand boiteux, méchante boiteuse » TdF jos ‘garelas’

garrelejadís : biais de caminar de q.q. de garrèl.

garrelejar (v. intr.) : caminar amb una camba garrèla.

garrelèsta : los garrèls en general ; claudicacion (R. II, 412).

garrelet, -a adj e n, cf Ubaud Dicort :  « petit boiteux, petite boiteuse » TdF jos ‘gareloun’

garrelièr, -ièira adj, cf Ubaud Dicort : « qui fait boiter » (v. TdF ‘garelié’)

L’autre a la gota [v. gota 1] garrelièira. (v. TdF)

garrelièira nf, cf Ubaud Dicort : « boitement ; piétain, maladie des bêtes à cornes » TdF ‘gareliero’

garrelon, -a adj e n, cf Ubaud Dicort : v. garrelet.

garri 1 nm : « mâle en rut, ardent pour les femelles » (v. TdF ‘gàrri 2’ e Alibert jos garri)

garri 2 nm : rat en general. (v. TdF ‘gàrri 1’) (# gari)

garri a coa ramada nm, cf Ubaud Dicort : « loir, v. greule » (v. TdF)

garri borret nm, cf Ubaud Dicort : « lérot » TdF suppl

garri d'aiga : (Mus amphibius)

garri d’arbre nm, cf Ubaud Dicort : « loir, v. garri-greule » (v. TdF)

garri d'òrt : greule gris.

garri de bauma nm, cf Ubaud Dicort : « lemming, de Norvège, espèce de rat qui habite les cavernes » TdF

garri de bòsc nm, cf Ubaud Dicort : « muscardin, espèce de rat qui habite la lisière des bois ; loir, v. greule » (v. TdF)

garri de campanha nm : mamifèr insectivòr (Sorex vulgaris) ; « rat champêtre, mus campestris » (v. TdF)

garri de jardin nm, cf Ubaud Dicort : « lérot, v. rat talpièr » (v. TdF)

garri de la coa ramada (abs. Dicort) : greule (Myoxus glis) (v. garri a coa ramada)

garri de mata nm, cf Ubaud Dicort : « loir, v. rat dormeire » (v. TdF)

garri de pels camps (abs. Dicort) : (Mus campestris)(v. garri de campanha)

gari de vinha nm, cf Ubaud Dicort : « campagnol » (v. TdF)

garri dormilhós : rat dormeire. (v. garri de mata)

garri greule [garri-greule ~ garri-griule, cf Ubaud Dicort] nm : garri de la coa ramada v. pus naut .

garri negre : mena de peis de mar (Motella fusca)

garri teulissièr : gròs rat de teulada.

garri tigre [garri tigrat (v. Ubaud Dicort e TdF)] nm : mena de peis de mar (Motella vulgaris)

garribabau [garri-babau] nm (v. Ubaud Dicort e TdF) : jòc de mainatges qu'enlusèrnan los autres amb un miralh que lor remanda la lutz del solelh.

garric : aglandièr ; agaus ; casse ; rore / roire / rove... ; « chêne en général » (Alibert) (Quercus coccifera) ; (Q. Ilex) ; (Q. Suber) ; (Q. cerris) (Q. tosa) ; (Q. pubescens) ; (Q. sessili flora) ; (Q. pedunculata)... (v. TdF jos ‘garri’)

garric blanc nm, cf Ubaud Dicort : « chêne blanc » (v. blacàs, blaca)

garric negre nm, cf Ubaud Dicort : « chêne noir » (v. tausin)

garriga : landa que i creisson de garrosta (garrics nans)

garrigada nf : cassanada (brota de garric) ; « agaric du chêne » TdF

garrigaire nm, cf Ubaud Dicort : « défricheur de garrigue ; bûcheron » TdF

garrigal nm : mata de garrics « taillis de chênes » (v. Alibert).

garrigalha nf, cf Ubaud Dicort : « garrigue, milieu naturel » (Brun Glossari Oc-Fr)

garrigàs nm, cf Ubaud Dicort : « gros chêne, vieux chêne » TdF

garrigassa nf, cf Ubaud Dicort : « grande garrigue, vaste lande, terre inculte et couverte de broussailles » TdF

garrigat nm : garric nan (Quercus coccifera) ; « jeune chêne » (v. TdF)

garrigatge nm : tèrra de garriga, « v. gres 1 » (v. TdF).

garrigaud, -a (adj. e subs.) : salvatge , -ja ; que viu dins una garriga.

garrigòl nm : garric jove. (v. garrigat)

garrigon / garrigòt nm : garriga pichona, « v. èrme » (v. TdF jos ‘garigot’).

garrigós, -osa : que i creisson de garrigats.

garrigòt nm : v. garrigon.

garri-greule ~ garri-griule nm : v. jos garri.

garrigueta : garriga pichona.

garrinada nf, cf Ubaud Dicort : « gronderie » TdF

garrion nm, cf Ubaud Dicort : « petit rat » TdF

garriós, -osa adj, cf Ubaud Dicort : « ratier, ière, capricieux, euse, fantasque, bizarre » TdF

garrissa : garric / cassanh / casse.

garrissada nf / garrissal nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : garriga, « taillis de chênes [v. garrigal], chênaie, en Limousin » (v. TdF jos ‘garriçado’).

garrissòl nm / garrissòla nf : garric jove.

garrisson 1 nm : « chêneau » (Alibert). (v. garrissòla)

garrisson 2 nm : « mâle petit dans son espèce et porté à l’amour » TdF ‘garrissou’. (v. garri 1)

 

 

garrofa (plt.) : veça (Vicia varia) ; (Vicia sativa)...

garrofal / garrofar nm : campat de veças.

garrofets nm pl : veças.

garrolha 1 nf : garric nan (Quercus coccifera) ; blaca e autras brotas que creisson dins la garriga.

garrolha 2 nf : brega / guirguilh ; querèla ; disputa.

Cercar garrolha, chercher noise. (v. TdF jos ‘garrouio’)

garrolhada : mata de garrolha, de moges, de boissonalha...

garrolhaire nm, -a : boscatièr, -ièira que fasiá de lenha pels fornièrs ; cèrca-bregas (adj. m. e f.)

garrolhar 1 (v. intr.) : copar de lenha pels fornièrs ; far de faisses (gavèls / fagòts) de garrigats. (# garolhar)

garrolhar 2 (se) v pron  : se carpinhar ; se querelar ; se lanhar (se plànger)

garrolhàs / garrolhat : mata de garrics.

garron 1 nm : garra de pòrc, de vedèl, de moton... ; esperon de gal ; còl del pè ; mascle de la perditz ; onclon (# garon) ;

Garron als favons : garra de pòrc e mongilhs-ris.

Coa pels garrons : coa entrecambas.

garron 2 nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : grelh. (v. garronar)

garronar (v. intr.) : grelhar.

garronièira nf : partida del fustam que los cabirons i s'apèvan dessús.

garronièr, -ièira (adj. e subs.) : gambi, gàmbia (qu'a las cambas tòrtas e que se tòcan als genolhs) ; femnassièr ; femna gorrina.

garrossa 1 (adj. m. e f.) : garrèl, -a (pej.)

garrossa 2 [garròssa (v. Ubaud Dicort p. 153 e Lagarde)] nf : garriga ; artalàs (plt.) (Ulex europæus)

garrosta 1 nf (plt.) : veça (Vicia varia) ; (Vicia sativa)

garrosta 2 nf : garriga de garrics nans, « chênes rabougris ; garrigue » (Alibert).

garròt 1 nm : bilhador / baudorn / tortoira (bilhòt passat dins una còrda per la tibar en la torcent) ; bendatge sus un membre per arrestar un flux de sang ; colar de fèrre que se podiá juntar a volontat per far morir un condemnat ; bombarda / petarra / petabalas (canonièira de sambuc que los dròlles utilizan per lançar de balas de papièr molhat o per far gisclar d'aiga suls autres) ; mena d'arcbalesta ; garròt de caval (v. L. 204), « pour ‘garrot de cheval’, v. galet 1 » (v. TdF)

A garròt, à profusion. (v. Ubaud Dicort e TdF)

garròt 2, -a adj, cf Ubaud Dicort : « rustre, rustaud, grossier, ière » TdF ‘garrot 1’

garrotar (v. tr.) : bilhar / tortoirar ; arrestar.

garrotièira : cambaliga (aplech per empachar los debasses de davalar al fons de las cambas)

garrotièr 1 nm : sambuc (Sambucus nigra) ; (S. racemosa) ; bombarda de sambuc ; « celui qui porte un garrot, qui s’en sert habituellement » TdF ‘garroutié 1’.

garrotièr 2 nm, cf Ubaud Dicort : « carottier, faiseur de dupes » TdF ‘garroutié 2’

garrotir v, cf Ubaud Dicort : « v intr, éclater comme un pétard » TdF

garrús : avaus (Quercus coccifera)

garrussièira : garriga cobèrta de garrusses.

garrut, -uda adj : « qui a bon jarret, nerveux, euse », vigorós, -osa  (v. TdF jos ‘garru’).

gart nm, cf Ubaud Dicort : « duvet, la plume la plus douillette des oies » TdF jos ‘gars 2’. (v. gard)

gas : emanacion naturala o artificiala que sa proprietat principala es d'ocupar tot l'espaci ont se tròba. (v. gases)

gasa 1 nf (Laus, Lagarde ; non preconizat Dicort): estòfa leugièira e transparenta per far de bendatges. (v. gaza)

gasa 2 nf, cf Ubaud Dicort : « gué d’une rivière ou d’un étang » (v. TdF ‘gaso’) ; « traversée par des taureaux (ou des chevaux) accompagnés des cavaliers, les gardians, d’un canal, d’une rivière, d’une robina mèstra » (v. ABCDaire de la bouvine)

gasaire, -aira [~ -airitz] adj e n : persona que travèrsa un riu a pè.

gasalh : babilh ; cascalh ; bresilh / bresilhadís.

gasalha 1 nf : bresilh / bresilhadís.

gasalha 2 nf : arrendament (contracte) a mièjas ; bestial d'una bòria ; mainatges d'un ostal.

A gasalha : a mièjas.

A la gasalha : a l'azard.

gasalhadís nm : « gazouillis, v. gasalh » (v. TdF ‘gasaiadis’)  ; bresilhadís (bruch agradiu que fa un nenon que vòl parlar mas que n'es pas encara capable) ; cascalh (bruch agradiu de l'aiga viva)

gasalhaire, -aira adj e n : babilhaire, -a (nenon que gasalha, que bresilha)

gasalhament : gasalhadís / bresilhadís.

gasalhan / gasalhièr nm : v. gasalhièr 1.

gasalhar (v. intr.) : emetre un gasalhadís. v. pus naut.

gasalhejar (v. intr.) : començar de gasalhar ; quitar pas de gasalhar.

gasalhièr 1 / gasalhan nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : boriaire a mièjas, « métayer, fermier, ière,dans le Toulousain, v. megièr ; cheptelier, celui qui prend le bétail à cheptel, en Gascogne ». (v. TdF jos ‘gasaié 2’)

gasalhièr 2 nm, cf Ubaud Dicort : « pâturage pour les brebis, v. pati ; rigole ménagée entre les propriétés pour l’écoulement des eaux ; fossé couvert » (v. TdF jos ‘gasaié 1’)

gasana nf, cf Ubaud Dicort : « tuyau de mer, poisson » TdF

gasancha nf, cf Ubaud Dicort : « disque en fer que l’on fiche en travers des rigoles pour arroser les prés, dans les Alpes ; levier en bois, barre, v. pal » (v. TdF)

gasanchar v, cf Ubaud Dicort : « v intr et tr, faire jouer le levier, remuer, secouer » TdF

gasanet nm, cf Ubaud Dicort : « tuyau de mer, poisson de mer » (v. TdF)

gasanh [ ~ ganh, cf Ubaud Dicort] nm / gasanha (v. gasanha) : ganh / ganha (çò que l'òm ganha)

gasanha nf : v. ganha 1. (v. TdF ‘gasagno’)

gasanhaire 1, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui gagne, vainqueur » TdF jos ‘gagnaire’

gasanhaire 2 / gasanhan nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : lauraire pel compte d'un autre.

gasanhar 1 ~ ganhar v, cf Ubaud Dicort : v. ganhar. (v. TdF jos ‘gagna’)

gasanhar 2 (v. intr.) (v. Alibert) : laurar per q.q. contra un ganh convengut ; se ganhar la vida peniblament.

gasanhar 3 (v. tr.) (abs. Alibert) : laurar. (v. çai sus)

gasar 1 (v. tr. e intr.) : traversar un riu a pè ; refrescar la bugada dins l'aiga d'un riu ; passejar un caval dins l'aiga (v. TdF ‘gasa’) ; prene un banh (v. Alibert jos ga) ; (#  gazar)

gasar (se) (abs. Alibert) : se banhar dins un riu. (v gasar 1)

gasar 2 (v. tr.) : flambuscar una estòfa per la netejar de fils (fials) reguèrgues ;  intoxicar amb de gases de guèrra ;

gasar 3 (v. tr.) (non preconizat Dicort) : cobrir amb de gasa. (v. gazar)