|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
garravelut ( / garrabelut (los 2, Ubaud Dicort), -uda adj : rascanhut, -uda / rabotós, -osa. garravièr nm (L.
203 ; abs. Dicort) : (plt.) :
agalencièr (Rosa moschata) ; (R. gallica) ; (R. sempervirens)
; (R. arvensis) ; (R. stylosa) ; (R. sicula) ; (R. cinnamoea) ; (R. pimpinelli
folia) ; (R. alpina) ; (R. Jundzilli) ; (R. Serafini) ; (R. agrestis)... ; filha
fenestrièira ; femna grossièira e brutalassa. (v. garrabièr) garravirar (se) v pron, cf Ubaud Dicort : « se tordre la
jambe »
(Carrasco). (v. cambavirar (se)) garravusta (abs. Dicort) : panièr de vim e de garravièr
que los colombs i anisan ; cledís per i far secar la frucha ; peissum
menut. (v. garrabusta) garravustar [garrabustar, cf Ubaud Dicort] (v. intr.) : trabalhar lo garravièr per ne far los costons d'un panièr. garre, -ra adj : grisós, -osa (v. TdF) ; bigarrat, -ada ; bochard, -a. Perditz garra, perdrix grise. (v. TdF) garrèl 1, -a adj, cf Ubaud Dicort : « bigarré, ée,
pie ; qui a la figure sale, mâchurée » TdF jos ‘garrèu’ Pòrc garrèl, pourceau bigarré. (v. TdF) garrèl 2, -a adj e n (v. Ubaud Dicort e Alibert) : de travèrs ; qu'a una camba de travèrs ; qu'a una camba pus corta que l'autra. Una grafia garrèla. Un rasonament garrèl. Un compte garrèl. Una persona garrèla. garrèl (de -) loc adv, cf Ubaud Dicort : « de travers » TdF jos ‘garèu’’ Avisar de
garrèl,
regarder de côté. Sèm un pauc
de garrèl,
nous sommes un peu brouillés. (v. TdF) garrelàs, -assa adj e n, cf Ubaud Dicort :
« grand boiteux, méchante boiteuse » TdF jos ‘garelas’ garrelejadís : biais de caminar de q.q. de garrèl. garrelejar (v. intr.) : caminar amb una camba garrèla. garrelèsta : los garrèls en general ; claudicacion (R. II, 412). garrelet, -a adj e n, cf Ubaud Dicort : « petit boiteux, petite
boiteuse » TdF jos
‘gareloun’ garrelièr, -ièira adj, cf Ubaud Dicort : « qui fait boiter » (v. TdF ‘garelié’) L’autre
a la gota [v. gota 1] garrelièira. (v. TdF) garrelièira nf, cf Ubaud Dicort : « boitement ;
piétain, maladie des bêtes à cornes » TdF ‘gareliero’ garrelon, -a adj e n, cf Ubaud Dicort : v. garrelet. garri 1 nm : « mâle en
rut, ardent pour les femelles »
(v. TdF ‘gàrri 2’ e Alibert
jos garri) garri 2 nm : rat en general. (v. TdF ‘gàrri 1’) (# gari) garri a coa ramada nm, cf Ubaud Dicort : « loir, v. greule » (v. TdF) garri borret nm, cf Ubaud Dicort :
« lérot » TdF suppl garri d'aiga : (Mus amphibius) garri d’arbre nm, cf Ubaud Dicort : « loir, v. garri-greule » (v. TdF) garri d'òrt : greule gris. garri de bauma nm, cf Ubaud Dicort :
« lemming, de Norvège, espèce de rat qui habite les
cavernes » TdF garri de bòsc nm, cf Ubaud Dicort : « muscardin, espèce de
rat qui habite la lisière des bois ; loir, v. greule » (v. TdF) garri de campanha nm : mamifèr insectivòr (Sorex vulgaris) ; « rat champêtre, mus campestris » (v. TdF) garri de jardin nm, cf Ubaud Dicort : « lérot, v. rat talpièr » (v. TdF) garri de la coa ramada
(abs. Dicort) : greule (Myoxus
glis) (v.
garri a coa ramada) garri de mata nm, cf Ubaud Dicort :
« loir, v. rat dormeire » (v. TdF) garri de pels camps (abs.
Dicort) : (Mus
campestris)(v. garri de campanha) gari de vinha nm, cf Ubaud Dicort :
« campagnol » (v. TdF) garri dormilhós : rat dormeire. (v.
garri de mata) garri greule [garri-greule ~ garri-griule, cf Ubaud Dicort] nm : garri de la coa ramada v. pus naut . garri negre : mena de peis de mar (Motella fusca) garri teulissièr : gròs rat de teulada. garri tigre [garri tigrat (v. Ubaud Dicort e TdF)] nm : mena de peis de mar (Motella vulgaris) garribabau [garri-babau] nm (v. Ubaud Dicort e TdF) : jòc de mainatges qu'enlusèrnan los autres amb un miralh que lor remanda la lutz del solelh. garric : aglandièr ; agaus ; casse ; rore / roire / rove... ; « chêne en général » (Alibert) (Quercus coccifera) ; (Q. Ilex) ; (Q. Suber) ; (Q. cerris) (Q. tosa) ; (Q. pubescens) ; (Q. sessili flora) ; (Q. pedunculata)... (v. TdF jos ‘garri’) garric blanc nm, cf Ubaud Dicort :
« chêne blanc » (v. blacàs, blaca) garric negre nm, cf Ubaud Dicort :
« chêne noir » (v. tausin) garriga : landa que i creisson de garrosta (garrics nans) garrigada nf :
cassanada (brota de garric) ;
« agaric du chêne » TdF garrigaire nm, cf Ubaud Dicort :
« défricheur de garrigue ; bûcheron » TdF garrigal nm : mata de garrics « taillis de chênes » (v. Alibert). garrigalha nf, cf Ubaud Dicort :
« garrigue, milieu naturel » (Brun Glossari Oc-Fr) garrigàs nm, cf Ubaud Dicort : « gros chêne, vieux
chêne » TdF garrigassa nf, cf Ubaud Dicort :
« grande garrigue, vaste lande, terre inculte et couverte de
broussailles » TdF garrigat nm : garric nan (Quercus
coccifera) ;
« jeune chêne » (v. TdF) garrigatge nm : tèrra de garriga, « v. gres 1 » (v. TdF). garrigaud, -a (adj. e subs.) : salvatge , -ja ; que viu dins una garriga. garrigòl nm : garric
jove. (v. garrigat)
garrigon / garrigòt nm : garriga pichona, « v. èrme » (v. TdF jos ‘garigot’). garrigós, -osa : que i creisson de garrigats. garrigòt nm :
v. garrigon. garri-greule ~ garri-griule nm : v. jos garri. garrigueta : garriga pichona. garrinada nf, cf Ubaud Dicort :
« gronderie » TdF garrion nm, cf Ubaud Dicort :
« petit rat » TdF garriós, -osa adj, cf Ubaud Dicort :
« ratier, ière, capricieux, euse, fantasque,
bizarre » TdF garrissa : garric / cassanh / casse. garrissada nf / garrissal nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : garriga, « taillis de chênes [v. garrigal], chênaie, en Limousin » (v. TdF jos ‘garriçado’). garrissòl nm / garrissòla nf : garric jove. garrisson 1 nm :
« chêneau » (Alibert). (v. garrissòla) garrisson 2 nm : « mâle
petit dans son espèce et porté à
l’amour » TdF ‘garrissou’. (v. garri 1) |
|
garrofa (plt.) : veça (Vicia varia) ; (Vicia sativa)... garrofal / garrofar nm : campat de veças. garrofets nm pl : veças. garrolha 1 nf : garric nan (Quercus coccifera) ; blaca e autras brotas que creisson dins la garriga. garrolha 2 nf : brega / guirguilh ; querèla ; disputa. Cercar garrolha, chercher noise. (v. TdF jos ‘garrouio’) garrolhada : mata de garrolha, de moges, de boissonalha... garrolhaire nm, -a : boscatièr, -ièira que fasiá de lenha pels fornièrs ; cèrca-bregas (adj. m. e f.) garrolhar 1 (v. intr.) : copar de lenha pels fornièrs ; far de faisses (gavèls / fagòts) de garrigats. (# garolhar) garrolhar 2 (se) v pron : se carpinhar ; se querelar ; se lanhar (se plànger) garrolhàs / garrolhat : mata de garrics. garron 1 nm : garra de pòrc, de vedèl, de moton... ; esperon de gal ; còl del pè ; mascle de la perditz ; onclon (# garon) ; Garron als favons : garra de pòrc e mongilhs-ris. Coa pels garrons : coa entrecambas. garron 2 nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : grelh. (v. garronar) garronar (v. intr.) : grelhar. garronièira nf : partida del fustam que los cabirons i s'apèvan dessús. garronièr, -ièira (adj. e subs.) : gambi, gàmbia (qu'a las cambas tòrtas e que se tòcan als genolhs) ; femnassièr ; femna gorrina. garrossa 1 (adj. m. e f.) : garrèl, -a (pej.) garrossa 2 [garròssa (v. Ubaud Dicort p. 153 e Lagarde)] nf : garriga ; artalàs (plt.) (Ulex europæus) garrosta 1 nf (plt.) : veça (Vicia varia) ; (Vicia sativa) garrosta 2 nf : garriga de garrics nans, « chênes rabougris ; garrigue » (Alibert). garròt 1 nm : bilhador / baudorn / tortoira (bilhòt
passat dins una còrda per la tibar en la torcent) ; bendatge sus un
membre per arrestar un flux de sang ; colar de fèrre que se
podiá juntar a volontat per far morir un condemnat ; bombarda /
petarra / petabalas (canonièira de
sambuc que los dròlles utilizan per lançar de balas de
papièr molhat o per far gisclar d'aiga suls autres) ; mena
d'arcbalesta ; garròt de caval (v. L.
204), « pour ‘garrot de
cheval’, v. galet 1 »
(v. TdF) A
garròt, à profusion. (v. Ubaud Dicort e TdF) garròt 2, -a adj, cf Ubaud Dicort : « rustre, rustaud, grossier,
ière » TdF ‘garrot
1’ garrotar (v. tr.) : bilhar / tortoirar ; arrestar. garrotièira : cambaliga (aplech per empachar los debasses de davalar al fons de las cambas) garrotièr 1 nm : sambuc (Sambucus nigra) ; (S. racemosa) ; bombarda de sambuc ; « celui qui porte un garrot, qui s’en sert habituellement » TdF ‘garroutié 1’. garrotièr 2 nm, cf Ubaud Dicort : « carottier, faiseur de
dupes » TdF ‘garroutié
2’ garrotir v, cf Ubaud Dicort :
« v intr, éclater comme un
pétard » TdF garrús : avaus (Quercus coccifera) garrussièira : garriga cobèrta de garrusses. garrut, -uda adj : « qui a bon jarret, nerveux, euse », vigorós, -osa (v. TdF jos ‘garru’). gart nm, cf Ubaud Dicort :
« duvet, la plume la plus douillette des oies » TdF jos ‘gars 2’. (v. gard) gas : emanacion naturala o artificiala que sa proprietat principala
es d'ocupar tot l'espaci ont se tròba. (v. gases) gasa 1 nf (Laus, Lagarde ; non preconizat Dicort): estòfa leugièira e transparenta per
far de bendatges. (v. gaza) gasa 2 nf, cf Ubaud Dicort :
« gué d’une rivière ou d’un
étang » (v. TdF ‘gaso’) ;
« traversée par des taureaux (ou des chevaux) accompagnés
des cavaliers, les gardians,
d’un canal, d’une rivière, d’une robina mèstra » (v. ABCDaire de la bouvine) gasaire, -aira [~ -airitz] adj e n : persona que travèrsa un riu a pè. gasalh : babilh ; cascalh ; bresilh /
bresilhadís. gasalha 1 nf : bresilh / bresilhadís. gasalha 2 nf : arrendament (contracte) a mièjas ; bestial d'una bòria ; mainatges d'un ostal. A gasalha : a mièjas. A la gasalha : a l'azard. gasalhadís nm : « gazouillis, v. gasalh » (v. TdF ‘gasaiadis’) ; bresilhadís (bruch agradiu que fa un nenon que vòl parlar mas que n'es pas encara capable) ; cascalh (bruch agradiu de l'aiga viva) gasalhaire, -aira adj e n : babilhaire, -a (nenon que gasalha, que bresilha) gasalhament : gasalhadís / bresilhadís. gasalhan / gasalhièr nm : v. gasalhièr 1. gasalhar (v. intr.) : emetre un gasalhadís. v. pus naut. gasalhejar (v. intr.) : començar de gasalhar ; quitar pas de gasalhar. gasalhièr 1 / gasalhan nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : boriaire a mièjas, « métayer, fermier, ière,dans le Toulousain, v. megièr ; cheptelier, celui qui prend le bétail à cheptel, en Gascogne ». (v. TdF jos ‘gasaié 2’) gasalhièr 2 nm, cf Ubaud Dicort : « pâturage pour les
brebis, v. pati ; rigole ménagée entre les
propriétés pour l’écoulement des eaux ;
fossé couvert » (v. TdF jos ‘gasaié 1’) gasana nf, cf Ubaud Dicort :
« tuyau de mer, poisson » TdF gasancha nf, cf Ubaud Dicort :
« disque en fer que l’on fiche en travers des rigoles pour
arroser les prés, dans les Alpes ; levier en bois, barre, v. pal » (v. TdF) gasanchar v, cf Ubaud Dicort :
« v intr et tr, faire jouer le levier, remuer,
secouer » TdF gasanet nm, cf Ubaud Dicort :
« tuyau de mer, poisson de mer » (v. TdF) gasanh [ ~ ganh, cf Ubaud Dicort] nm / gasanha (v. gasanha) : ganh / ganha (çò que l'òm ganha) gasanha nf : v. ganha 1. (v. TdF ‘gasagno’) gasanhaire 1, -aira n, cf Ubaud Dicort :
« celui, celle qui gagne, vainqueur » TdF jos ‘gagnaire’ gasanhaire 2 / gasanhan nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : lauraire pel compte d'un autre. gasanhar 1 ~ ganhar v, cf Ubaud Dicort : v. ganhar.
(v. TdF
jos ‘gagna’) gasanhar 2 (v. intr.) (v. Alibert) : laurar per q.q. contra un ganh convengut ; se ganhar la vida peniblament. gasanhar 3 (v. tr.) (abs. Alibert) : laurar. (v. çai sus) gasar 1 (v. tr. e intr.) : traversar un riu a pè ; refrescar la bugada dins l'aiga d'un riu ; passejar un caval dins l'aiga (v. TdF ‘gasa’) ; prene un banh (v. Alibert jos ga) ; (# gazar) gasar (se) (abs. Alibert) : se banhar dins un riu. (v gasar 1) gasar 2 (v. tr.) : flambuscar una
estòfa per la netejar de fils (fials) reguèrgues ; intoxicar
amb de gases de guèrra ; gasar 3 (v. tr.) (non preconizat Dicort) : cobrir amb de gasa. (v. gazar) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|