epentesi



	epentèsi (f.) : insercion d'un fonèma non etimologic : «Idèia», « dragèia » en lòc d'idèa e de dragèa. EPI- : forma prefixada del grèc epi (sus) epiblast : sisa exteriora de cellulas que revestís l'embrion. epic, -a : que relata en vèrses quicòm d'eroïc. Poèma epic. epicardi (m.) : fulhet visceral del pericardi que cobrís lo miocardi. epicarditi (f.) : inflamacion de l'epicardi. epicarpi [epicarp] (m.) : pèl de la frucha. epicèn, -a adj : natura d'un nom commun als dos sèxes : Acla, rossinhòl, catla, mirga... son epicèns. epicentre : punt central d'un tèrratremol. epicicle nm (R. II, 394) : cèrcle que son centre se tròba dins la circomferéncia d'una autre pus grand, « t. d’astronomie, épicycle » TdF. epicicloïda nf : (matematica) « épicycloïde » (v. Ubaud Dicc. scient. p. 80) epicondil : tuberositat de l'úmer, al dessús del condil. epicondilalgia : dolor al nivèl de l'epicondil. epicondiliti (f.) : inflamacion de l'epicondil. epicrani nm, cf Ubaud Dicort : « (anat.) épicrâne » Epictèt : filosòf grèc adèpte de l'estoïcisme latin (50-125). Epicur : filosòf grèc, iniciator de l'epicurisme (341-270). epicurian (abs. Dicort), -a : persona que recèrca pas que los plasers naturals. (v. epicurèu) epicuresc, -a adj, cf Ubaud Dicort : « à la façon des épicuriens » TdF epicurèu, -èa adj, cf Ubaud Dicort : « épicurien, enne » TdF ‘epicurieu’ epicurisme : materialisme basat, lèumens, suls plasers naturals. epidemia : marrana (malautiá que tòca fòrça pòble al còp) epidemic, -a : contagiós, -osa. epidemicament : d'un biais epidemic. epidemicitat nf : caractèr epidemic d'una malautiá. epidemiologia : branca de la medecina e de l'igièna que s'ocupa de las epidemias. epidemiologic, -a : relatiu, -iva a l'epidemiologia epidemiologista (m. e f.) : especialista (m. e f.) d'epidemiologia. epidèrma nm : pelanha (pus primièira sisa de la pèl) epidermic, -a adj, cf Ubaud Dicort : « èpidermique » (Rapin) epidermofitia : malautiá de la pèl amodada per un fonge e caracterizada per una rojor e d'esqüamas. epidermoïde, -a : que revèrta l'epidèrma. epidermolisi (f.) : destruccion de l'epidèrma. epidermomicòsi (f.) : ensemble d'afeccions cutanèas amodadas per de fonges. epididim : organ longarut plaçat sul testicul coma un cimièr de casc. epididimiti (f.) : inflamacion de l'epididim. epidural, -a : situat, -ada entre l'estug de la duramaire espinala e la paret del canal vertebral. Injeccion epidurala. epiduriti (f.) : inflamacion dels espacis epidurals. Epifani - Epifania : prenoms. Epifania n pr f : los Reis (l.p.) / fèsta del sièis de genièr. epifenomèn (m.) : fenomèn segondari. epifil, -a [epifille, lla, cf Ubaud Dicort] adj : que viu, o que se tròba sus una fuèlha. epifisi (f.) : caduna de las extremitats bossejadas dels òsses longs. epifit, -a adj e nm, cf Ubaud Dicort : « (bot.) épiphyte » epigastralgia : dolor de la region epigastrica. epigastri (m.) : partida del còrs entremièg l'embonilh e la fontanèla de l'estomac. epigastric, -a : relatiu, -iva a l'epigastri. epigenèsi nf, cf Ubaud Dicort : « épigenèse » (Per Noste) epigenia nf, cf Ubaud Dicort : « (géol.) épigénie » (v. Per Noste) epigèu, èa adj, cf Ubaud Dicort : « (bot.) épigé, -e » (Laus) epiglòti (f.) : lengòta que fa valvula al moment de la degluticion. epiglotiti (f.) : inflamacion de l'epiglòti. epigòn nm, cf Ubaud Dicort : « épigone » (Rapin) epigraf (m.) : inscripcion sus un edifici ; citacion corteta al començament d'una òbra escricha, o en cima de capítol. epigrafia : sciéncia qu'estúdia las inscripcions. epigrafic, -a : relatiu, -iva a l'epigrafia. epigrafista (m. e f.) : persona qu'estúdia las inscripcions. epigrama (m.) : brèva composicion poetica satirica. epigramatic, -a adj, cf Ubaud Dicort : « épigrammatique, v. ponhent » (v. TdF) epigramatista (m. e f.) : persona que fa d'epigramas. epilacion nf, cf Ubaud Dicort : accion de desrabar de pels.		epilar (v. tr.) (abs. Dicort) : desrabar de pels, « épiler » (Rapin, Laus). (v. depilar, espelar 2) epilar (s') (abs. Dicort) : se desrabar de pels. (v. çai sus) epilatòri, -a adj (abs. Dicort) : utilizat, -ada per l'epilacion, « épilatoire » (Rapin). epilepsia : mal de la tèrra (l.p.) (convulsions amb estavaniment) epileptic, -a (adj. e subs.) : relatiu, -iva a l'epilepsia ; que patís d'epilepsia. epilòb [epilòbi, cf Ubaud Dicort] (m.) : mena de planta. (Epilobium) epilòg (m.) : recapitulacion ; conclusion ; fin. epilogar (v. tr.) : recapitular ; conclure. epiquèia (abs. Dicort) : aplicacion prudenta e puslèu moderada d'un principi o d'una lei. episcopal, -a : relatiu, -iva a un evesque. Carga episcopala. episcopat nm : carga d'evesque ; temporada de la carga de tal o tal evesque ; ensemble de totes los evesques. episiotomia nf, cf Ubaud Dicort : « (méd.) épisiotomie » episòdi (m.) : accion segondària dins un poèma epic o dramatic, dins una novèla, dins un roman... ; eveniment que s'enlaça mai o mens amb d'autres que fan un tot. episodic, -a : relatiu, -iva a un episòdi ; intermitent, -a. episodicament : d'un biais episodic. epistème nf, v. Ubaud Dicort Errata web : « (didact.) épistémè » epistemologia : estudi filosofic de la sciéncia, de son fondament, de sos metòdis e de sa valor. epistemologic, -a adj, cf Ubaud Dicort : « épistémologique » (Per Noste) epistemologista n (dels dos genres), cf Ubaud Dicort : « épistémologiste » (Per Noste) epistòla nf : letra dels Apòstols als primièrs crestians. epistolar, -a : relatiu, -iva al genre letra. Estil epistolar. epistolarament : per letra. epistolièr, -ièira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui écrit des épîtres, qui fait beaucoup de lettres » TdF epitafi (m.) : inscripcion sus la lausa d'una tomba. epitalami (m.) : poèma nupcial (R. IV, 350). epitèli nm, cf Ubaud Dicort : « (anat.) épithélium » (Laus) epitelial, -a adj, cf Ubaud Dicort : « épithélial, -e » (Laus) epitèma nm, cf Ubaud Dicort : « t. de pharmacie, épithème » TdF epitèsi (f.) : ajuston non etimologic a una finala de mot. Julon èra « prèste » en lòc de « prèst. » epitèt (m.) : fonccion gramaticala de l'adjectiu qualificatiu quand es pas separat del substantiu pel vèrb ; qualificacion injuriosa o elogiosa donada a q.q. o a quicòm. Diable d'òme ! es un epitèt admiratiu o pejoratiu. epitòm (m.) : resumit didactic d'una òbra. epitra nf, cf Ubaud Dicort : « épître » TdF jos ‘epistro’. (v. epistòla) epizootia : marrana (malautiá que tòca un fum d'animals al còp) epizootic, -a adj, cf Ubaud Dicort : « épizootique » (v. epizootia) epòca nf : data memorabla que i s'acaba tot un ensemble d'eveniments ; espandi comprés entre doas datas memorablas ; data de tal o tal eveniment. epòda nf, cf Ubaud Dicort : « t. littéraire, épode » TdF epoisses nm : (formatge), cf Ubaud Dicort, « époisses » eponim, -a : que dona son nom a quicòm. epopèia [veire epopèa, cf Ubaud Dicort] nf : poèma epic ; eveniments dignes d'una epopèia. Lo Roland occitan es una epopèia. epsilòn [epsilon] nf/nm, cf Ubaud Dicort : nom de la letra cinquena de l'alfabet grèc, Ε-ε. EPTA- : sufix, del grèc heptà (sèt) eptacòrde 1, -da adj, cf Ubaud Dicort : « heptacorde » (v. çai jos) Lira eptacòrda, lyre heptacorde. eptacòrd [eptacòrde 2] (m.) : lira antica de sèt còrdas ; ensemble omogèn de sèt nòtas consecutivas. eptaèdre (m.) : polièdre de sèt fàcias. eptaedric, -a : relatiu, -iva a un eptaèdre. eptagòn : poligòn de sèt angles, e adonc de sèt costats. eptagonal, -a adj : « heptagonal, -e » (v. çai sus) Figura eptagonala. eptamètre (nm. e adj. m.) : vèrs de sèt pès. eptan (m.) : idrocarbur saturat. eptasillab (m.) : vèrs de sèt sillabas. « Sèm los òmes sens patria / que parlam la lenga d'òc ». J. B. eptatlòn (eptatlon [coma pentatlon]) nm : espròva d'atletisme femenin que combina sèt disciplinas : 100 mètres amb obstacles de sautar, 200 m. , 800 m. , saut de nautor, saut de longor, pes de lançar, bigatana de lançar ; espròva masculina en sala : 60 m., 60 m. amb obstacles, 1000 m. , nautor, longor, pèrga e pes. epulia nf : tumor carnosa sus la gengiva. eqüacion [ ~ equacion] nf : egalitat matematica. eqüator [ ~ equator] nm : linha virtuala que compartís l'esfèra terrèstra en dos emisfèris.