enfrenar (v. tr. e intr.) : alentir / frenar (t. a.) / enebir.

enfrenar (s') v pron : s'enfrànher. v. çaisús, « être interdit, stupéfié » (Alibert).

enfrescairar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, garnir de feuillages frais, mettre des jonchées dans » (L. 146) (v. afrescairar)

enfresquieirar (v. tr.) : refrescar (far venir fresc, -a) (t. a.) « rendre frais, arroser, humecter, abreuver la terre » (v. TdF jos ‘enfresqueira’)

enfresquieirar (s') v pron : se refrescar (t. a.) « s’humecter, devenir frais, humide ; fraîchir, se mettre au froid, en parlant du temps » TdF jos ‘enfresqueira’.

« enfringir » (enfringir v) : v. enfrànher.

enfrocar (v. tr.) : far venir monge, monja o prèire.

enfrocar (s') : venir monge, monja o prèire.

enfronhada (abs. Dicort) : trencada dubèrta per un palabessaire. (v. enfondada)

enfronhar (s') : se cargar una mina negra.

enfronhariá : mina negra ; emmaliment.

enfruch (abs. Dicort) : fruch ; frucha.

enfruchar (v. tr.) : garnir amb de frucha.

enfruchar (s') : se garnir de frucha.

enfruchir (v. tr.) [s’enfruchir v pron (v. Ubaud Dicort e Alibert)] : plantar d'arbres fruchièrs.

enfrun adj masc, cf Ubaud Dicort : « vorace, glouton, qui prend sa nourriture avec trop d’empressement, v galavard » TdF ‘enfrun 1’

enfrunar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « se gorger, se soûler » TdF

« enfúger » (s') : v. çaijós.

enfugir (s') : fugir / s'ensalvar / s'ensauvar.

enfumacar (v. tr.) : frequentatiu d'enfumar, « exposer à la fumée, enfumer ; irriter une personne contre quelqu’un » (v. TdF ‘enfumaca’).

enfumacar (s’) v pron : « se mettre en colère » TdF jos ‘enfumaca’

enfumar (v. tr.) : far de fum ; ennegresir de fum.

Enfumar las abelhas.

Enfumar un guèine.

enfumar (s’) v pron / enfumascar (s') (abs. Dicort) : « s’enfumer » ; se metre en colèra ; se bandar. (v. TdF jos ‘enfuma’)

enfumargar / enfumatar / enfumelar / enfumardar / enfumascar (los 2, abs. Dicort) (v. tr.) : frequentatius d'enfumar, « exposer à la fumée, enfumer ; irriter une personne contre quelqu’un » (v. TdF jos ‘enfumaca’).

enfumassar v, cf Ubaud Dicort : v. enfumargar. (v. TdF jos ‘enfumaca’)

enfumatar : v. enfumargar.

enfumatge nm, cf Ubaud Dicort : « enfumage » (Laus)

enfumelar : v. enfumargar.

« enfumerlar » : v. çaisús (enfumargar).

enfuocament : accion d'enfuocar o d'èsser enfuocat.

enfuocar (v. tr.) : metre lo fuòc ; amodar una sensacion de fuòc ; « animer, exciter » (Laus).

Lo nenon, pecaire ! a lo cuol tot enfuocat.

enfuocar (s') : prene fuòc ; s'encolerir / s'enfuscar.

enfuresir v, cf Ubaud Dicort : v. enfuriar. (v. TdF jos ‘enfuria’)

enfurgar (v. tr.) : enfonzar quicòm dins un trauc. (v. TdF jos ‘enfourgouna’)

enfurgar (s') : s'engulhar endacòm.

enfuriar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, mettre en furie, rendre furieux » TdF

enfuriar (s’) v pron : « entrer en fureur » TdF jos ‘enfuria’

enfuronar [veire enferonar, cf Ubaud Dicort] (v. tr.) : far venir rabiós, -osa (furiós, -osa)

enfuronar [veire enferonar] (s') v pron : venir rabiós, -osa.

« enfús » : v. infús.

enfusar (v. tr.) : enrotlar un fil sus un fus (fusèl)

enfusca nf (v. TdF) [enfuscas nf pl (v. Ubaud  Dicort p 151 e Vayssier)] : tot çò que pòt enfuscar q.q.

enfuscada (abs. Dicort e TdF) : colèra [v. enfuscar (s’)].

enfuscador nm, -a / enfuscaire, -aira (v. enfuscaire) : persona qu'enfusca q.q, « excitateur, brouillon » TdF

enfuscaire, -aira (~ -airitz) adj e n, cf Ubaud Dicort : « qui monte la tête à autrui ; mauvais conseiller, brouillon » (Vayssier)

enfuscar (v. tr.) : « monter la tête à quelqu’un, lui inspirer des préventions contre un personne ; effaroucher, maltraiter un animal » (Vayssier) ; « offusquer » (Per Noste, Basic) ; empebrinar, metre en colèra.

enfuscar (s') v pron : « s’offusquer » (Laus) ;  s'empebrinar, se metre en colèra.

enfuscas nf pl, cf Ubaud Dicort : « préventions, préjugés ; rapports plus ou moins faux qui changent les dispositions d’une personne et font échouer un projet, une affaire commencée » (Vayssier)

enfust : ast (pèrga) de drapèu ; margue (t. a.)

enfustar (v. tr.) : pausar las fustas o lo ponde d'un ostal.

enfustatge nm, cf Ubaud Dicort : « charpente, bois cloué sur les poutres d’un plancher, v. postam » (v. TdF suppl)

engabelar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, remplir son ventre, ses coffres, son assiette ; ouvir en deux le ventre d’un cochon, le dépecer » (v. TdF)  (# engavelar)

engabelatge nm, cf Ubaud Dicort : « action de dépecer un porc tué » TdF

engabiar (v. tr.) : metre en gàbia.

engabiolar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, mettre dans une petite cage ; enfermer dans un cabinet ; mettre au violon, v. embarrar » (v. TdF)

engabiolat, -ada adj : « encagé, emprisonné, ée » TdF jos ‘engabioula’

engabit nm, cf Ubaud Dicort : v. lengabit e engaumit.

engabolhar (v. tr.) : enfangar (t. a.) ; empetegar.

engabolhar (s') : s'enfangar (t. a.) ; se'n tirar pas.

« engaborinar » : v. envaborinar.

engachadura : guinhada / ulhada.

engachar (v. tr.) : agachar ; inspectar ; espiar ; relucar ; guinhar. (# engatjar)

Engadina : valòia de Soïssa que i se parla occitan.

engafar (abs. Dicort) (v. tr.) : doblet de gafar e d'agafar.

engafar (s') v pron  (v. Ubaud Dicort e Alibert) : intrar dins un ga [v. gaf 1] ; se banhar ; s'enfangar.

engafetar (v. tr.) : garnir amb de cròcs o de croquets ; enrambolhar.

engafetar (s') : s'acrocar (se prene dins un cròc o un croquet) ; s'enrambolhar.

Un bechet enòrme s'engafetèt tanlèu arribar.

engagelat, -ada adj, cf Ubaud Dicort : « mis en cage ? » TdF suppl (v. engabiolat)l

 

 

engaginar (s') : gaginar / mudar de pel (en parlant dels aucèls o de la polalha)

engainant, -a adj, cf Ubaud Dicort : « (bot.) engainant » (Rapin)

engainar (v. tr.) : engulhar quicòm dins quicòm mai ; engulhar q.q. dins un afar.

Engainar un parapluèja dins son estug.

engainar (s') : s'engulhar endacòm.

engainat, -ada : estrech, -a ; sarrat, -ada ; dificil, -a ; serpentós, -osa.

Camin engainat. (De confondre pas amb « camin cròi » que ven d'un fr.)

engairotar v, cf Ubaud Dicort (v. gairota) : v. engarotar.

engaisonar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, mettre en tas (foin) » (Carrasco)

engaitadura nf, cf Ubaud Dicort : v. engachadura. (v. TdF jos ‘engachaduro’)

engaitar v, cf Ubaud Dicort : v. engachar. (v. TdF jos ‘engacha’)

engalafatar (s') v pron (v. Ubaud Dicort e Alibert) : « s’engouer, s’obstruer le gosier, v. engavachar (s’) » (v. TdF jos ‘engalata’) ; se calafatar ; s'entopinar / s'embeguinar.

engalantar v, cf Ubaud Dicort : « v. tr, enjoliver, parer, orner » TdF

engalantat, -ada : adornat, -ada.

engalar 1 (s') : s'amolonar.

engalar 2 [engallar] (v. tr.) : passar una estòfa a la notz de gala. [v. galla]

engalatge [engallatge] nm : accion de passar una estòfa a la notz de gala. (v. çai sus)

engalatar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « s’engouer, s’obstruer le gosier » TdF

engalba (f.) / engauba [veire engalba, cf Ubaud Dicort] / engaube (v. engalbe) : solucion d'argila blanca o roja ; pèira de destacar (d'escafar una taca). (v. TdF ‘engaubo’)

engalbar / engaubar [veire engalbar] (v. tr.) : coloriar de terralha avant de la vernissar ; trempar un teule dins una solucion d'argila blanca o roja avant de lo coire.

engalbe nm, cf Ubaud Dicort : « dissolution d’argile blanche, matière terreuse dont les potiers recouvrent leurs ouvrages avant de les vernir ; coloris qu’on donne à la tuile avec l’oxyde de fer » TdF ‘engaube’

engalh nm, cf Ubaud Dicort : « réunion de choses arrangées ou à arranger ; arrangement, gerbe, fagot » (Palay) (v. çai jos)

engalhar (v. tr.) : arrengar / metre en òrdre.

engalhar (s') : s'arrengar ; se rengar / se maridar.

engalhardir (v. tr.) : far venir galhard, -a / vigorós, -osa ; reviscolar.

engalhardir (s') : venir galhard, -a / vigorós, -osa ; se reviscolar.

engalhonar (s') : s'enganaussar / s'estofegar / s'estrangolar / mancar a s'escanar (occ.) (doblets de s'engalhostar)

engalhostar (s') : engolir quicòm de travèrs.

Fa pas bon far quand òm s'engalhosta !

engalinaire 1, -aira [~ -airitz] (adj.) : qu'escaufa, qu'anima, qu'escaufèstra.

engalinaire 2, -aira [~ -airitz] (subs.) : persona que s'encanissa.

engalinar (s') : s'escaufar / s'escaufestrar / s'animar ; s'encanissar.

engallar v, cf Ubaud Dicort : v. engalar 2.

engallatge nm, cf Ubaud Dicort : v. engalatge.

engalochar v, cf Ubaud Dicort : « v intr, s’attacher à la chaussure, en parlant de la neige » (v. TdF)

Uèi engalocharem, aujourd’hui nous marcherons dans la neige. (v. TdF)

engalopar (s’) v pron (v. Ubaud Dicort) : « s’en aller au galop, v. galopar » (v. TdF)

engamachar (v. tr.) : embolhar ; enrambolhar ; embarrassar ; enganar una sarralha.

engamachar (s') : s'enrambolhar dins sas paraulas ; se subrecargar de merça.

engamar (v. tr.) : s'enraucar / venir rauc ; s'engalhostar.

engamassir (s') : s'escanaulir / s'anequelir / s'agarrussir / s'arrascassir / se tressecar (arbres o plantas)

engamassit, -ida : escanaulit / arrascassit / anequelit, -ida.

engamba nf, cf Ubaud Dicort : « pli qui se forme à une corde trop tordue, v. carnilha 2 » (v. TdF ‘engambo’)

engambi nm : contorn / bescontorn ; rason que n'es pas una ; cambeta / crosilheta (« cròc en camba ») ; pretèxt ; embarràs / embestiament ; delicte / malafacha ; « pli qui se forme à une corde trop tordue, au fil d’une ligne de pêche [v. engamba] » TdF suppl.  (# ingambi)

engambiar (v. tr.) : engarrelar (far venir garrèl)

engambiat, -ada : engarrelat, -ada.

engamonar (v. tr.) : embucar (far tròp manjar)

engamonar (s') : s'embucar (manjar fòrça tròp)

engan nm : accion o resulta d'enganar o de s'enganar / error, « tromperie (vieux) » TdF.

engana 1 nf / enganada / enganament  (los 2, v. çai jos) : v. çaisús (engan), « tromperie, fraude, ruse, fourberie, séduction ; feinte, prétexte, moyen évasif » TdF ‘engano’.

engana 2 nf / lengana (abs. Dicort) (plt.) : salicòrn (Salicornia sarmentosa) ; èrba farinèla (Chenepodium)

enganada nf, cf Ubaud Dicort : « erreur, méprise » TdF

enganadoira nf : airal (endrech), ostal d'una enganada ; « duperie, leurre, v. barata » (v. TdF).

Aquela botiga es una enganadoira, cette boutique est un coupe-gorge. (v. TdF)

enganaire, -aira [~ -airitz] adj e n : persona qu'engana, que sedusís.

enganament nm, cf Ubaud Dicort : « action de tromper, d’abuser, de séduire » TdF

engana pastre [enganapastre] nm : mena d'aucèl (Caprimulgus europaeus)

enganapiòt (v. Ubaud Dicort) : « un peu escroc » (v. Lexic M. Roqueta)

enganar (v. tr. e intr.) : enduire en error per artifici o per falsièira. (v. TdF)

enganar (s') : far una error.

enganarrar (s') : se bandar (se bèure tròp de vin, de bièrra...)

enganaussar [enganossar (v. Ubaud Dicort  p. 151 e TdF)] (v. tr.) : engorgar. (v. engavachar)

enganaussar [enganossar] (s') v pron : s'engorgar ; s'engalhostar / s'estrangolar.

enganchar (v. tr.) : enganar.

enganchar (s') : s'enganar.

La clau s'es enganchada dins la sarralha.

enganche : embolh / enrambolh / engana.

engandalhar (s') : se vestir coma una prostituïda.

enganèla nf, cf Ubaud Dicort : (v. engana 1)

enganeta nf : « petite plante de salicor [v. engana 2] ; lieu couvert de salicor » TdF