enfilosar (v. tr. arc.) : garnir una conolha.

enfiltracion nf, cf Ubaud Dicort : v. infiltracion.

enfiltrar (v. tr.) : far dintrar pauc a pauc un liquid dins un solid.

enfiltrar (s’) : penetrar pauc a pauc.

La pluèja s'enfiltra dins la tèrra.

enfin (adv.) : finalament / fin finala.

enfiolar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, mettre dans une fiole, v. embotelhar ; entonner, bien boire ; duper, tromper, v. enfilar » (v. TdF)

enfiscalhar (v. tr.) : enjaular / embelinar / pivelar.

S'es laissada enfiscalhar per un parlantin.

enfiscelar (v. tr.) (abs. Dicort) (del latin fiscella) : enfaisselar (metre la calhada dins una faissèla (fiscèla). (v. enfaisselar)

« enfisèma » (enfisèma nm) : v. emfisèma (non preconizat Dicort)

enfisematós, -osa adj, cf Ubaud Dicort : v. emfisematós.

enfistrar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « s’infiltrer » (v. Alibert)

« enfiteòsi »: v. emfiteòsi (abs. Dicort).

« enfiteotic » : v. emfiteotic (abs. Dicort)

enfitèusi nf, cf Ubaud Dicort : v. emfiteòsi.

enfiteuta nm, cf Ubaud Dicort : « t. sc., emphythéote » TdF ‘enfiteoto’

enfiteutic, -a adj, cf Ubaud Dicort : v. emfiteotic.

enflabuòu nm, cf Ubaud Dicort : « carabe doré, insecte nuisible, dit-on, aux bœufs qui le mangent » TdF ‘enflo-biòu’

enflada : tabassada ; carpan / sofla / soflet.

enfladura : resulta de venir enfle, de s'enflar, de se conflar.

Enfladura d'orgulh.

Enfladura d'estil.

enflairadet, -a adj, cf Ubaud Dicort : « diminutif de enflairat » (v. TdF jos ‘enflaira’)

enflairar (v. tr.) : sentir a bon « embaumer, parfumer » TdF ‘enflaira’.

enflairat, -ada adj : « embaumé, ée [v. enflairar] » (v. TdF jos ‘enflaira’)

enflamable, -bla adj  (non preconizat Dicort) : que se pòt emflamar. (v. inflamable)

enflamacion nf (abs. Dicort): inflamacion (los 2, R. III, 337). (v. inflamacion)

enflamairar [veire enflambairar, cf Ubaud Dicort] / enflambar (v. tr.) : enflamar (R. III, 337).

enflamar [veire enflambar, cf Ubaud Dicort] (v. tr.) : far cremar ; amodar una passion.

enflamar [veire enflambar] (s') v pron : prene fuòc ; s'encolerir ; s'enamorar.

enflamat [veire enflambat], -ada adj : que crèma ; plen, -a de passion.

enflamatiu, -iva adj (TdF ; non preconizat Dicort) : relatiu, -iva a una enflamacion ; que resulta en enflamacion, « inflammatoire » (Alibert). (v. inflamatiu)

enflambacion nf, cf Ubaud Dicort : « inflammation » TdF jos ‘enflamacion’

enflambairar : v. enflamairar.

enflambar : v. enflamairar.

enflambar (s') : s'enflamar.

enflament : accion d'enflar, de se conflar, de venir enfle.

enflancada nf, cf Ubaud Dicort : « algarade, reproches violents, bourrasque » TdF

enflaquir (v. tr.) : far venir flac (feble) o mòl.

enflaquir (s') : venir flac o mòl.

enflar (v. tr.) (R. VI, 536 - L. 147) : conflar ; vantar ; batre / tabassar ; engautar.

enflar (s') : se conflar ; venir confleta (vantard)

enflascar (v. tr.) : metre dins una flasca o dins un flascon ; embotelhar. v. flascon.

enflason nf, cf Ubaud Dicort (L. 147) : « action d’enfler, de renfler, enflure » TdF jos ‘enflesoun’

enflatge : accion d'enflar, de se conflar, de venir enfle.

enfle, enfla adj : enflat, -ada / conflat, -ada.

enfleumadura : reumàs de cervèl.

enfleumar (v. tr.) : ennasicar (donar una rèuma de cervèl) / enraumassar.

enfleumar (s') : s'ennasicar (trapar un reumàs de cervèl) / s'enraumassar.

enfleumat, -ada : enraumassat, -ada.

« enfligir » : v. infligir.

enflitge nm, cf Ubaud Dicort : « effet de l’enflure, tuméfaction, œdème » TdF

enflocar (v. tr.) : flocar / floquetar (ornar de floquets)

enflocar (s') : se garnir de flòcas, de flocons, de floquets.

enflor nf : enfladura ; tumor.

enflorar (v. tr.) : donar una mina florida. (v. TdF)

enflorar (s') : metre una mina florida.

enflorir (v. tr.) : florir / adornar amb de flors.

enflorir (s') : se florir / se garnir de flors.

enfloroncar (s') : trapar de floroncs.

« enfluéncia » e derivats : v. influéncia.

« enfluir » : v. influir.

« enfluscar » 1 (montar la tèsta) v : v. enfuscar, cf Ubaud Dicort.

enfluscar 2 (engolir) v, cf Ubaud Dicort : « v tr, ravir, enlever » TdF ; « confisquer » (Azaïs) ; « avaler » (Sèrras-Ess.)

enfogassetar (s') : s'agrumelar en fogassets (en paquetons)

enfogonar (v. tr.) : entestar (montar al cap)

Aquel vinàs m'enfogona que jamai.

enfoirada nf, cf Ubaud Dicort : « décharge du ventre, cacade » TdF

enfoirar / esfoirar (v. esfoirar) (v. tr.) : passir amb una gisclada de caganha.

Aquela puta de vaca m'a tot enfoirat !

enfoirar (s’) / esfoirar (s') (v. esfoirar (s’)) : trapar la foira (caganha, diarrèia) ; se passir amb una gisclada de caganha.

Aquela feda s'es enfoirada.

enfolesir / enfolir (v. tr.) : far venir caluc, -uga.

enfolir / enfolesir (s') : pèrdre lo cap (t. a.) ; venir caluc.

enfolitge : afoliment (resulta de pèrdre lo cap)

enfondada nf, cf Ubaud Dicort : « effondrement, fouille, tranchée que l’on ouvre en bêchant la terre ; terre nouvellement effondrée, défrichement » TdF jos ‘enfroundado’

enfondaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : « pionnier, terrassier » TdF jos ‘enfroundaire’

enfondar v, cf Ubaud Dicort : « v tr et intr, effondrer, défoncer, fouiller les terres, les remuer profondément, ouvrir des tranchées » TdF jos ‘enfrounda’

 

enfonhar (v. tr.) : enfonilhar (introduire / engulhar) (s.f.)

enfonhar (s') : s'enfonilhar (s'introduire / s'engulhar endacòm)

enfonhat, -ada : entestat, -ada ; envaborinat, -ada.

enfonilh nm  (v. TdF jos ‘enfouni’) / enfonilha (v. enfonilha) : embut bèl ; remolin d'aiga.

enfonilha nf : « petit entonnoir, entonnoir à bouteille, v. embut » (v. TdF)

enfonilhar (v. tr.) : embutar ; empochar.

enfonilhar (s') : s'introduire endacòm en se fasent pichon pichon, pichona pichona.

enfonzada nf / enfonsada (abs. Dicort) : accion o resulta d'enfonzar o de s'enfonzar ; depression de terren / clòt.

enfonzaire, aira [~ -airitz] adj e n  / enfonsaire, -aira (abs. Dicort) : persona qu'enfonza.

enfonzament nm / enfonsament (abs. Dicort) : clòt (depression de terren)

enfonzar / enfonsar [veire enfonzar, cf Ubaud Dicort] (v. tr.) : espintar quicòm dins quicòm mai ; aprestar una pèl non graissada.

enfonzar / enfonsar [veire enfonzar] (s') v pron : s'entraucar ; s'aplombar / s'afaissar.

enfòra 1 nm, cf Ubaud Dicort : « l’extérieur, le dehors » TdF ‘en-foro’

enfòra 2 adv : v. fòra (en -), cf Ubaud Dicort.

enfòrabandir (s') [enforbandir (s’) v pron (v. Ubaud Dicort e Alibert)] : s'esventar / s'escampilhar (rumor)

La rumor s'enfòrabandiguèt ni mai fuòc de rastolh.

enforcada (abs. Dicort) : accion o resulta d'enforcar o de s'enforcar ; quantitat d'èrba, de palha... que s'enforca d'un còp (v. forcada).

enforcadura : forca / forcat (punt d'ont s'espandisson las brancas d'un arbre)

enforcament : punt que dos camins o dos rius i s'encontran / bifurcacion.

enforcar 1 (v. tr.) : trapar amb la forca ; montar a caval ;  penjar un condemnat. (v. TdF)

enforcar (s') : se ponchar amb una forca.

enforcar 2 v : (metre en forcs = restes), cf Ubaud Dicort.

enforçar (v. tr.) (L. 147) (abs. Dicort e TdF) : refortir / renfortir / consolidar.

enforçar (s') v pron (v. Ubaud Dicort e TdF)t : se refortir / se renfortir.

S'es enforçada ma santat, amb lo bèl temps.

enforcolar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, soutenir avec des fourches, avec des étançons fourchus, avec des perches » TdF

« enforgar» : v. enfurgar.

enforgonar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, enfoncer, introduire comme un fourgon » TdF (v. enfurgar)

enformigar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, faire fourmiller, peupler de fourmis » (v. TdF ‘enfourniga’)

enfornada : accion de metre lo pan dins lo forn.

enfornaire, -aira : persona qu'enforna lo pan.

enfornament nm : v. enfornatge.

enfornar [ ~ afornar] (v. tr.) : metre al forn ; enfonhar / introduire.

enfornar [ ~ afornar] (s') v pron : s'enfonhar / s'enfonilhar / s'introduire.

enfornatge / enfornament : accion d'enfornar.

enforquelar v, cf Ubaud Dicort : v. enforcolar. (v. TdF jos ‘enfourcoula’)

enfortiment : accion o resulta de renfortir.

enfortir (v. tr.) : enfortir / renfortir / fortificar (t. a.) ; afortir / assolidar (t. a.)

enfortir (s') : s'enfortir / se renfortir ; se fortificar (t. a.)

enfortunar (v. tr.) : far venir ric, -a.

enfortunar (s') : venir ric.

enfoscar / enfosquir (v. tr.) : encrumir / escurcir.

enfoscar / enfosquir (s') : s'encrumir / s'escurcir.

enfosinar (s') [veire enfonilhar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort]  : s'introduire endacòm subreptíciament.

enfosquir : enfoscar.

enfotimassat, -ada adj, cf Ubaud Dicort : « t. bas, embêté, ennuyé, ée » TdF ‘’

enfra 1 ~ enfre prep, cf Ubaud Dicort : v. enfre. (v. TdF jos ‘enfre’)

enfra 2 adv : « ci-dessous » (Alibert)

enfrà (adv.) (abs. Dicort) : en bas ; dejós ; çaijós. (v. enfra 2)

enfrachanhar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, embrouiller » TdF

enfraganar v, cf Ubaud Dicort : « v intr, puer, répandre une odeur infecte, v. emporracar, pudir » (v. TdF)

enfrairar v, cf Ubaud Dicort : v. enfrairejar. (v. TdF jos ‘enfreira’)

enfrairejar (v. tr.) : far venir fraires.

enfrairejar (s') : venir fraires (s. f.)

enfrangut, -uda (< enfrànher) part pass, cf Ubaud Dicort : « enfreint, einte, stupéfait, aite, embarrassé, ée, saisi de crainte » (v. TdF ‘enfren’ jos ‘enfregne’)

enfrànher (v. tr.) : forçar un pacte, una lei, una règla..., « enfreindre, rompre » (Alibert) ; « stupéfier, v. enebir » (v. TdF ‘enfregne’)

enfrànher (s') : se plantar (s'arrestar) ; s'estonar ; se trebolar.

enfrauminament nm, cf Ubaud Dicort : « froissement, pulvérisation » TdF

enfrauminar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, pulvériser, émier ; froisser, chiffonner, bouchonner » (v. TdF ‘enfroumina’)

enfraussar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, lancer, exciter, encourager de la voix et du geste » TdF suppl

enfre prep, cf Ubaud Dicort : « entre, dans l’espace de, v. dintre ; ci-dessous [adv (L. 147)], v. dessota » TdF  (v. enfra)

Enfre totes, entre tous.

Enfre quatre meses, dans quatre mois.

Enfre tèrra, (t. de marine) dans les terres (v. TdF ‘enfre’)

enfredament nm, cf Ubaud Dicort : « refroidissement ; rhume de cerveau » TdF

enfredar (s’) / enfregir (s') v pron  (v. Ubaud Dicort e Alibert) : s'airejar (pèrdre de sa calor) ; trapar freg.

enfregiment : resulta d'aver trapat freg.

enfregir v, cf Ubaud Dicort : « v tr, refroidir » TdF

enfregir (s’) v pron : v. enfredar (s’)

enfregonir (abs. Dicort e TdF) (v. tr.) : agorrufar / amochonar / amochonir / amochelar / frostir / torconar.

Romana a tota enfregonida sa rauba.

enfregonir (s') (abs. Dicort e TdF) : s'agorrufar / s'amochelar / se frostir...

enfregonit, -ida adj  (v. Ubaud Dicort e TdF) : afatonit, -ida / fresilhat, -ada / amochelat, -ada.

Vestit enfregonit.