codèrla : menas de campairòls mai que mai verenoses.

coderlon : agaric en general ; aurelheta (Agaricus ulmarius)

coderquet nm, cf Ubaud Dicort : « petit préau » TdF. (v. codèrc)

codet nm, cf Ubaud Dicort : « petite faucille à lame coudée » (v.TdF)

codeta nf, cf Ubaud Dicort : « petite pierre à aiguiser » TdF. (v. cot)

codetengut, -uda : detengut, -uda amb una autra persona o d'autras.

codetentor, -tritz : detentor, -tritz amb una autra persona o d'autras.

codèx nm, cf Ubaud Dicort : « codex » (Rapin)

còdi nm, cf Ubaud Dicort p 148 (R. II, 428) : recuèlh de leis ; ensemble de règlas ; convencion particulara o secreta per comunicar.

« La Soma del Còdi » es un ms. occitan del s. XII, compilacion del « Còdi de Justinian » (s. VI) (B.N. n° 632)

codial nm (non preconizat Dicort) : v. codièr.

codicil : clausula addicionala d'un testament.

codicilar (v. tr.) (abs. Dicort) : apondre (ajustar) un codicil.

codicologia : sciéncia del libre manuscrit.

codicologic, -a : relatiu, -iva a la codicologia.

codièira nf, cf Ubaud Dicort : « coffin de faucheur, étui à queux, v. codièr » (v. TdF)

codièr / codial [veire codièr, cf Ubaud Dicort] / codilh [codil] nm : estug de dalhaire per metre la cot.

codificacion : accion de codificar.

codificador (abs. Dicort), -airitz (adj. e subs.) : que codifica. (v. codificaire)

codificaire, -aira (~ -airitz) n, cf Ubaud Dicort : « codificateur, -trice » (v. Fettuciari). (v. codificar)

codificar (v. tr.) : sometre a un còdi.

codificator, -tritz adj e n : « codificateur, -trice » (v. Per Noste)

codil nm (v. Ubaud Dicort e  Alibert) : v. codièr.

codireccion nf, cf Ubaud Dicort : « codirection » (v. çai jos)

codirector, -tritz : persona que segonda director o directritz.

codís-codasca / codisca-codasca n e nterj, cf Ubaud Dicort : « onomatopée du cri de la poule qui vient de pondre » (TdF)

Faire codisca-codasca, jacasser. (v. TdF)

codois nm : « reste d’une charge de charbon qu’on n’a pu vendre, résidu en général » ; persona persecutada ; mena de boc emissari. (v. TdF ‘coudouis’)

codoissada : còp de coide ; coidejada v. pus luènh.

codoissament nm, cf Ubaud Dicort : « action de coudoyer » TdF

codoissar (v. tr. dir. e ind.) : donar de còps de coide ;  se far de q.q. ; coidejar. v. coidejar.

codoissar (se) : se far de q.q. ; se donar de còps de coide ; se coidejar.

codoitre nm, cf Ubaud Dicort : « assemblage de pièces superposées et grossièrement cousues » TdF

còdol : fragment de ròca dura alisat e arredondit per las aigas ; calhau ; pelós de castanha.

codòla nf, cf Ubaud Dicort : « pain azyme ; niais, nigaud » TdF

codolet : còdol pichonèl ; pinha de pin o d'avet.

codolian, -a adj, cf Ubaud Dicort : « niais, aise, nigaud, aude » TdF

codolièira : airal cobèrt de còdols o de calhaus.

codolièr nm, cf Ubaud Dicort : « amas de galets, terrain couvert de cailloux, v. codolièira » (v. TdF suppl)

codolós, -osa : peirós, -osa.

Una tèrra codolosa.

codonador, -airitz / codonaire, -aira  (v. R. VI, 215 - III, 11) (los 4, abs. Dicort) : persona que dona amb una autra o d'autras. (v codonator)

codonatari, -ària n, cf Ubaud Dicort : « codonataire » (Rapin)

codonator nm (v. Ubaud Dicort donator) : « codonateur » (Rapin)

codonh : frucha del codonhièr.

codonha : codonh de mena gròssa.

codonhada nf : randura de codonhièrs per far limit ; « cognassier, v. codonhièr » (v. TdF) ; consèrva de codonhs (v. Alibert).

codonhariá nf, cf Ubaud Dicort : « grande quantité de coings, récolte de coings » TdF ‘coudounarié’

codonhàs nm, cf Ubaud Dicort : « gros coing » TdF coudounas

codonhat nm : confitura de codonhs ; gelarèia de codonhs ; « eau de coings, sorte de liqueur ». (v. TdF jos ‘coudounat’)

codonhet nm, cf Ubaud Dicort : « petit coing » TdF jos ‘coudounet’

codonhièira nf, cf Ubaud Dicort : « bosquet de cognassiers, haie de cognassiers ; limite d’un champ » TdF ‘coudouniero’

codonhièiras nf pl : limits. (v. çai sus)

codonhieirat nm, cf Ubaud Dicort : « rejeton de cognassier » TdF ‘coudounierat’

codonhièr nm, codonhièira (v. codonhièira) : arbre fruchièr. (Cydonia cydonia)

codors nm : pastre en segond ; subrecarga de muòl. (v. TdF)

codorsa nf (Alibert) : pals e travetas de cabana de pescaire.

codra nf, cf Ubaud Dicort : « vieille truie » (Alibert)

còdra nf : « cerceau, cercle de bois pour les futailles » (L. 81 e TdF), cercles de fust per la fustalha ; brotas de castanhièr ascladas per far de cercles (Alibert).

codraire nm, -aira : persona que fa de còdras.

codrar (v. tr.) : remenar los cuèrs dins la cuba amb lo tan.

codratge : aprestatge dels cuèrs.

codril nm [v. Vayssier jos ‘coutre’] : v. cotrilh, cf Ubaud Dicort.

codrilha : tropelada ; marmalha.

codrilhada : tropelada.

Una codrilhada de fedas.

codrilhar (v. tr.) : prene suènh de / sonhar.

codrilhon nm : batèu amb cabina.

codut nm, cf Ubaud Dicort : « têtard de grenouille » TdF

coedicion : edicion d'un obratge per mai d'un editor.

coeditar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, coéditer » (Sèrras-Ess.)

coeditor, -tritz n : editor qu'edita quicòm amb q.q. mai.

coeducacion : accion de coeducar.

coeducar (v. tr.) : educar ensemble (t. a.)

coeficient : chifra que ne multiplica un autra per li donar mai o mens d'importància ; percentatge.

6 sus 10, coeficient 3 = 18 sus 30.

Coeficient d'error.

Coeficient de fisança.

coefòr, -a n, cf Ubaud Dicort : « choéphore » (Laus)

coeiretar v, cf Ubaud Dicort (v. eiretar) : « v intr, cohériter »

coeiretièr, -ièira n, cf Ubaud Dicort (v. eiretièr) : « cohéritier, ère » (v. coeretièr)

coejar (v. intr.) : bolegar la coeta.  v. coetejar

Un can content coeja.

coèl nm, cf Ubaud Dicort : « nichet, œuf qui reste au nid, chose qui reste en arrière ; œuf qu’on donne au berger qui rapporte sain et sauf un agneau ou chevreau né au pâturage ; cadeau qu’on fait à une garde-malade » TdF ‘couèu’

coelector, -tritz : elector, -tritz amb q.q. mai.

coeqüacion [ ~ coequacion] nf : reparticion proporcionala, « coéquation » (Rapin).

coequipièr, -ièira n : que fa partida de la meteissa equipa.

coercibilitat nf : natura de çò coercible.

 

 

 

coercible, -bla : que pòt èsser reprimit, -ida.

coercicion : accion de constrénher.

coercitiu, -iva adj : qu'a lo poder de constrénher.

coeréncia : encadenament logic.

coerent, -a : que s'encadena plan.

coeretièr (v. eretièr) [coeiretièr, cf Ubaud Dicort], -ièira n : eretièr, -ièira amb una autra persona o d'autras.

coesion : encadenament logic ; unitat fòrta dins un ensemble, dins un grop.

coesiu, -iva adj, cf Ubaud Dicort : « cohésif, -ive » (Laus)

coet 1 (subs.) : flòc de coeta (t. a.) ; manat de bargum (v. Alibert).

coet 2, -a (adj.) : descoetat,- ada ; « eunuque, v. crestat » ; desparaulat, -ada « pour ‘coi’, v. quiet » (v. TdF ‘couet 2’).

coeta : coa pichonèla ; coa de bilhard ; coet o coeta de pel ; recanton ; pecol de fuèlha ; consòuda (Symphytum) ;

coeta de + subst : v. tanben coa de + subst.

coeta de lapin (plt.) : coeta de conilh (Lagurus ovatus)

coeta de rat : consòuda. (Symphytum)

coetalèva nf / coetalevet nm, cf Ubaud Dicort : « hochequeue, bergeronnette, oiseau » TdF jos ‘coueto-lèvo’

coetardèla nf, cf Ubaud Dicort : « bergeronnette » (Alibert)

coetaroja nf, cf Ubaud Dicort : v. coaroja. (v. TdF jos ‘co-roujo’)

coetassa nf, cf Ubaud Dicort : « grosse queue, longue queue » TdF

coetejada (f.) / coetejadís (m.) (los 2, abs. Dicort e TdF ) : accion de coetejar.

coetejaire, -aira adj e n : can, canha, peis... que coetejan.

coetejar (v. intr.) : bolegar (remenar) la coeta (t. a.)

coetèrne, -na adj, cf Ubaud Dicort (v. etèrne) : « t. littéraire, coéternel, elle » TdF ‘couëterne’

coetièira : virona de la coa longa.

coevolucion : evolucion simultanèa de dos grops d'organismes amb influéncias e adaptacions progressivas recipròcas.

coexisténcia : existéncia simultanèa.

Coexisténcia pacifica.

coexistir (v. intr.) : existir simultanèament.

cofa : cabàs / cofin (mena de receptacle (R. II, 280) en aufa)

còfa : mena de cofadura sens alas ; culèfa / cufèla ; boneta de nuèch.

Èsser de còfa amb q.q. : s'endevenir ; èsser complici.

còfablanc nm, cf Ubaud Dicort : « sobriquet qu’on donne aux meuniers » TdF jos ‘cofo’

cofada 1 nf, cf Ubaud Dicort : contengut d'una cofa. (v. TdF ‘coufado’)

cofada 2 nf / cofal nm : calòta / sofla / soflet / emplastre / carpan ; « coiffe de femme ». (v. TdF jos ‘couifado’)

cofadura nf, cf Ubaud Dicort : « coiffure, manière de coiffer ou de se coiffer, chose qui sert à coiffer » TdF jos ‘couifaduro’

cofaire, -aira [~ airitz] n : persona que còfa.

cofal nm : calòta / sofla / soflet / emplastre / carpan. (v. cofada 2)

cofant, -a adj, cf Ubaud Dicort : « coiffant, ante » (v. cofar)

cofar (v. tr.) : copar lo pel de q.q. ; cobrir lo cap de q.q.

cofar (se) : se cargar una còfa o un capèl.

cofassa nf, cf Ubaud Dicort : « grande ou large coiffe » TdF jos ‘couifasso’

cofat : còfa de femna.

cofatge : accion o resulta de cofar o de se cofar.

cofèl : dedal d'aglan.

cofèla [ ~ cufèla] nf : culèfa (envolopa) d'unes legums ; pèl de rasim ; vièlh capèl de femna.

cofelhada : calandreta tufada / calandreta capeluda / alaudeta tufarina (mena d'alauda) .

« cofessar » : v. confessar.

cofet nm / cofeta (v. cofeta 1) : còfa pichona ; boneta pichona, « petite coiffe sans ornemment, bavolet ; calèche à longues barbes de dentelle qui, après s’être croisées sous le menton, venaient se rattacher au haut de la tête, ancienne coiffure languedocienne ; petit bonnet d’enfant » TdF jos ‘couifet’.

cofeta 1 nf : « petite coiffe, coiffe de nuit, bonnet de nuit » TdF jos ‘couifeto’

cofeta 2 nf, cf Ubaud Dicort : « petite cofa, v. ce mot » (v. TdF ‘coufeto’)

cofeton nm, cf Ubaud Dicort : « coiffe toute petite, béguin, têtière d’enfant, v. caloton » (v. TdF jos ‘couifetoun’)

cofin nm : cabàs en aufa en general ; cabàs per carrejar un nenon ; cabàs de provesions ;  v. patin.

cofinada nf, cf Ubaud Dicort : « contenu d’un cabas » TdF

cofinat : contengut d'un cofin.

cofinejar v, cf Ubaud Dicort : « v intr, garder le coin du feu » TdF suppl. (v. confinh e TdF ‘coufin 2)

cofinèl nm, cf Ubaud Dicort : « petit panier » (L. 82)

cofinet : cabàs pichon ; nenon abandonat dins un cofin. (v. TdF)

cofineta nf, cf Ubaud Dicort : « enfant-trouvée » TdF

« cofinh » : v. confinh.

« cofir » : v. confir.

« coflar » : v. conflar.

cofolut,-uda adj (Alibert ; abs. Dicort) : comol, -a.

cofon nm : boneta redonda sens mentonièira.

cofonada nf, cf Ubaud Dicort : « contenu d’un cofon ; couvre-chef de femme, grande coiffe » TdF jos ‘couifounado’

cofondator, -tritz : fondator, -tritz amb una autra persona o d'autras.

cofrar (v. tr.) : far un cofratge ; empresonar.

cofràs nm, cf Ubaud Dicort : « grand coffre » TdF

cofratge : fustatge de maçon per betumar.

còfre : grand receptacle rectangular de metal o de fust ; arca.

còfre perlièr [còfre a pèrlas (v. Ubaud  Dicort e TdF)] nm : mena de peis de mar (Ostracion trigonus)

còfre tigrat : mena de peis de mar (Ostracion cubitus)

còfrefòrt : còfre d'acièr amb sarralhas seguras.

cofret : caisseta de metal, de fust o de matèria plastica.

cofrièr nm, -ièira : persona que fa o que vend de còfres.

cofut, -uda adj : fonzut, -uda / concau, -ava.

coga d’ironda nf, cf Ubaud Dicort : « queue d’aronde ; canard pilet, oiseau » TdF jos ‘co d’iroundo’

cogada nf, cf Ubaud Dicort : « couvée ; engeance, marmaille, troupe » TdF jos ‘couvado’. (v. coada 2)

cogalonga nf, cf Ubaud Dicort : v. coalonga. (v. TdF jos ‘co-longo’)

cogamèl [ ~ coamèl] nm / cogamèla (abs. Dicort) : « bouton, mamelon, fer de toupie ; goulot d’une cruche » ; aranjada (Amanita cesarea) ; campairòl / bolet (Amanita rubescens) ; « nigaud ». (v. TdF jos ‘coucoumèu’)

cogarèla nf, cf Ubaud Dicort : « couveuse, poule qui aime à couver » TdF jos ‘couvarello’

cogarós nm, cf Ubaud Dicort : v. coarós. (v. TdF jos ‘co-rousso’)

cogatin nm, cf Ubaud Dicort : « nuque » (Alibert). « cogatin » / « coatin » : v. cogòt.

cogaudida / cogausiment (los 2, abs. Dicort) : plaser / gaudida / gausiment (los 2, R. III, 442) simultanèus.