carnilh (abs. Dicort e TdF) : trocilhon de carn de pòrc o de gras pels bodins. (v. carnon)

Un bodin sens carnilhs me ven pas per gost.

Un bodin sens carnilhs es pas qu'una tripada de sang.

carnilha 1 nf : carn de bocariá.

carnilha 2 nf / carnilhet nm : gansa que fa un fil qu'es tròp tòrç.

carnisson nm : excrescéncia de carn dins una plaga ; polip.

carnivàs nm, cf Ubaud Dicort : « excroisance charnue, carnosité, sarcome » TdF

carnivòr, -a adj e n : que se manja mai que mai de carn.

D'unas plantas son carnivòras.

carnmarina nf : mena de peis  « expression générique par laquelle on désigne les organismes gélatineux qui flottent à la surface de la mer, et particulièrement les siphonophores et les méduses, v. carnassa, pòta 1 ; leptocephalus..., poissons de mer » (v. TdF car-marino’). (« medusa » es un fr)

carnmatar (v. tr.) : macar ; nafrar.

carnmatat, -ada : macat, -ada ; nafrat, -ada.

CARNO- : forma prefixada del latin caro, carnis (carn)

carnofobia : caracteristica de q.q. que s'agrada pas brica de manjar de carn.

carnon 1 nm, cf Ubaud Dicort : « charnon, anneau d’une charnière » TdF carnoun 1’

carnon 2 nm : trocilhon de lard freginat a la padena.

Los carnons ieu los aimi, mas m'aiman pas a ieu.

carnós, -osa : carnut, -uda ; poput, -uda.

carnositat nf : excrescéncia carnosa anormala.

carnsalada : carn de pòrc a la sal ; ventresca ; bacon.

carnsaladièr, -ièira n (e non pas « charcutièr » (fr. l.p.)) : « marchand de viande salée, charcutier, ière » TdF car-saladié’.  

carnsalaire, -aira : v. carnsaladièr. (v. TdF jos  ‘car-saladié’)

carnufalhar (v. intr.) : v. carnifalhar. (los 2, abs. Dicort)

carnús nm  (v. Ubaud Dicort e Alibert) : carn qu'a perit ; carraunhada.

carnut, -uda : carnós, -osa.

caròbia [veire carróbia, cf Ubaud Dicort] nf : frucha del carobièr. (l. p. : « corrópia »)

carobièr [veire carrobièr] nm : mena d'arbre. (Ceratonia silica)

Caròla : prenom.

caròla nf (non preconizat Dicort) : carrèla [v. carrèla].

caròli nm, cf Ubaud Dicort : « carolus, ancienne frappée par Charles VIII, roi de France : elle valait deux blancs ou dix deniers, v. carlin 1 ; personne habituellement infirme » (v. TdF jos ‘caròlus’)

carolin, -a  : relatiu, -iva a Carlesmanhe.

Escriptura carolina.

Litanias carolinas : v. litanias.

Carolina : diminutiu de Caròla.

carolingian ~ carlin, -a adj e n, cf Ubaud Dicort : « carolingien,  enne » (Sèrras-Ess.) (v. carlin 2)

caroncula nf : exscrescéncia carnosa pichonèla (med.) ; excrescéncia carnosa pichona en general ; bosena d'unas granas.

Caroncula lacrimala.

Caronculas soslingualas.

Caroncula de piòt : mèca de piòt.

caroncula granda : exscrescéncia de la paret intèrna del duodenum (lat.)

caroncular, -a adj (abs. Dicort) : relatiu, -iva a una caroncula ; de la natura d'una caroncula, « caronculaire » (Rapin).

caronculat, -ada : dotat d'una caroncula, o de caronculas.

« caronha »  : v. carraunha - carrònha - carraunhada. (los 4, non preconizats Dicort) (v. çai jos)

carònha nf, cf Ubaud Dicort (R. II, 340) : « charogne, bête morte ; carogne, fainéant, ante, femme débauchée ; hypocrite » TdF carogno’

caronhada nf, cf Ubaud Dicort (R. II, 340) : « chair de charogne, charogne pourrie ; mauvaise viande ; femme perdue » TdF carougnado’

caronhàs, -assa n, (v. TdF ‘carougnas’ e Ubaud Dicort) : « grande charogne, charogne hideuse ; voirie ; femme publique »  (v. TdF)

caronheta nf, cf Ubaud Dicort : « petite charogne, t. injurieux » TdF carougneto’

caronhièr 1, -ièira adj, cf Ubaud Dicort : « qui vit de charogne » TdF carougnié’

Aucèl caronhièr, oiseau carnassier. (v. TdF

caronhièr 2, -ièira n, cf Ubaud Dicort : « Un caronhièr, un propriétaire qui nourrit mal son troupeau, un pâtre qui n’a que des bêtes maigres » TdF carougnié’

Caront n pr m, cf Ubaud Dicort : « charon, nocher des enfers » TdF Caron’

La barca a Caront, la barque infernale. (v. TdF)

carontejaire, -aira (~ -airitz) adj e n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui trimbale, qui change souvent de domicile » TdF

carontejar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, charrier de côté et d’autre, trimbaler » TdF

carós, -osa adj, cf Ubaud Dicort : « rébarbatif, ive, rude, sévère » TdF

caròta (del lat carota) (abs. Dicort) : nom scientific de la pastenaga (Daucus carota) ; escapolon cilindric de sondatge de terren. (v. carròta)

carotar (abs. Dicort) (v. tr.) : far un carotatge dins un terren. (v. carrotar)

carotatge (abs. Dicort) : extraccion d'una caròta de terren amb un carotièr. (v. carrotatge)

carotèn nm : (quimia) « carotène » (v. Ubaud Dicc. scient. p. 331).  carotèn / carotina : v. carotina. (abs. Dicort)

carotid(e), -a adj, cf Ubaud Dicort : « carotide » (v. çai jos)

Artèria carotida.

carotida nf : caduna de las doas brancas de l'aòrta que carrejan lo sang al cap e a la cara.

carotidian, -a adj, cf Ubaud Dicort : « carotidien, -enne » (Per Noste)

carotièr (abs. Dicort) : instrument per traire una caròta de terren.

carotina (abs. Dicort) : pigment colorat dels teissuts vegetals e mai que mai de la pastenaga / de la caròta (Daucus carota). (v. carotèn)

CARP- : forma prefixada del grèc karpòs (frucha), e de karpòs (ponhet ; junctura (R. III, 598))  v. carpectomia.

-CARP : forma sufixada del grèc karpòs (frucha ; ponhet) v. endocarp - metacarp.

carp 1 nm : esquelèt de la part superiora de la man, « (squelette du poignet) carpe » (Rapin)

carp 2, -a adj : madur, -a ; tròp madur, -a ; porós, -a ; espongós, -a.

Frucha carpa : frucha madura.

Tèrra carpa : tèrra mòbla.

Reumàs carp : reumàs madur.

Carboncle carp : carboncle madur.

carpa 1 nf : rapuga ;

carpa 2 nf : mena de peis : (Cyprinus carpio)

carpada : querèla ; rosta / tabassada ; faissa.

carpaire, -aira [~ -airitz] adj e n : querelós, -osa.

carpal nm : v. carpan 2.

carpan 1 nm : boneta o tòca de mainatge ; anciana cofadura de femna ; tòca de magistrat (mena de cofadura) ; « dessus de la tête, v. suc » TdF

carpan 2 / carpal nm : còp de ponh ; tustassal sul cap, « torgnole » (Basic).

carpanar v, cf Ubaud Dicort : v tr, « souffleter » (Brun Glossari Oc-Fr)

carpandon nm : tòca pichonèla de mainatge.

carpar 1 (v. intr.) : acabar d'amadurar ; venir tròp madur ; amassar / acampar (plaga, carboncle...) ;

carpar 2 v : tanar (s.f.), « v tr, battre, étriller, frotter » TdF carpa 2’

carpar (se) v pron : « se harper, se prendre aux cheveux, se battre » TdF jos ‘carpa 2’

carpat nm, cf Ubaud Dicort : « carpeau » TdF. (v. carpòt)

carpatic, -a adj, cf Ubaud Dicort : « carpatique » (Rapin) (v. çai jos)

Carpats (m. pl.) : cadena de montanhas d'Euròpa centrala.

carpectomia : ablacion dels òsses del carp.

 

 

carpejar (v. tr. e intr.) : carpinhar ; èsser despieitat / despiechat.

carpèl (m.) : caduna de las pèças floralas que lor ensemble forma lo pistil, o ginecèu.

carpellar, -a adj, cf Ubaud Dicort : « carpellaire » (Laus)

carpenar [veire carpinar, cf Ubaud Dicort] / carpinar : v. carpinhar (non preconizat Dicort).

carpenta : fustam d'un ostal ; carcassa d'una construccion.

carpentar (v. tr.) : talhar de fustas per far un fustam.

carpentariá : fustariá.

carpentatge : construccion de carcassas.

carpentejar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, charpenter » (L. 68)

carpentièr nm, -ièira : fustièr, -ièira.

Carpentràs : vila occitana de Provença (Occitània)

carpentrassenc, -a (adj. e subs.) : persona de Carpentràs.

CARPI- : forma prefixada del grèc karpòs (frucha) v. carpicultor - carpicultura.

-CARPI : forma sufixada del grèc karpòs (frucha) v. endocarpi - pericarpi.

carpi, càrpia adj e n, cf Ubaud Dicort : « grincheux, -euse » (v. Brun Glossari Oc-Fr)

carpia nf, cf Ubaud Dicort : « charpie » (L. 69)

carpian, -a adj, cf Ubaud Dicort : « carpien, -enne » (Laus). (v. carp 1)

carpicultor, -tritz : persona que fa l'elevatge de carpas.

carpicultura : elevatge de carpas.

carpièira nf (v. Ubaud Dicort e Alibert) : airal per far carpar la frucha.

carpilhon nm, cf Ubaud Dicort : « carpillon » (Rapin)

carpin nm : « grattelle, rouvieux, gale des chiens et des chevaux, éruption cutanée qui amène la chute du poil » ;  lagui ; lanha ; preocupacion ; despièch. (v. TdF jos ‘charpin’)

carpinada nf, cf Ubaud Dicort : « rixe, combat à coups de poings, querelle ; secousse, taquinerie » TdF

carpinaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui houspille, qui querelle » TdF

carpinar v, cf Ubaud Dicort : « v tr et intr, houspiller, écheveler, égratigner, v. esborrassar ; taquiner, quereller, inquiéter, v. picanhar ; endêver, murmurer, gronder, v. charpar 2 » (v. TdF). carpinar (v. tr.) : v. carpinhar (non preconizat Dicort).

carpinar (se) v pron : « se prendre aux cheveux, s’égratigner, se harpailler, se taquiner, se disputer, v. cardar(se) ; s’arracher les cheveux de dépit, v. escarpinar (s’) » (v. TdF jos ‘carpina’)

carpinariá nf : « effet de la grattelle [v. carpin] ; maussaderie, mauvaise humeur » TdF charpinarié’

carpinatge nm, cf Ubaud Dicort : « action de se prendre aux cheveux, de se houspiller, de reprendre aigrement » TdF carpinage’

carpinejar v, cf Ubaud Dicort : « v intr et tr, avoir du dépit, endêver ; taquiner, pointiller » TdF

carpinhar [e derivats, veire carpinar, cf Ubaud Dicort] / carpinhejar [veire carpinejar] (v. tr.) : tarragaunhar ; corroçar ; esborrassar ; esquinçar ; querelar ; romegar ; engraunhar.

carpinhar [veire carpinar] (se) v pron : se tarragaunhar ; se querelar ; s'engraunhar.

carpinós / carpinhós [veire carpinós]osa adj : ernhós, -osa ; querelós, -osa ; tissós, -osa ; rebolut (en parlant d'un arbre).

carpir (v. tr.) (v. Ubaud Dicort e Alibert) : atrocelar ; apecilhar ; escarpir / achiquetar.

carpit, -ida : t. a. de carpir.

CARPO- : forma prefixada del grèc karpòs (frucha)

carpofag, -a : que s'avida de frucha.

carpofòr nm : partida esporifèra dels campairols.

carpogamia : mena de reproduccion sexuala vegetala.

carpologia : estudi de la frucha.

carpòt nm, cf Ubaud Dicort : « carpette » (Rapin). (v. escarpòt)

carquesa nf : fornasa ; fornèl pels crusòls de veirièr, « carcaise » (v. TdF).

carqueta nf, cf Ubaud Dicort : « brebis vieille ; pécore, v. pèca » (v. TdF)

carquinhar (non preconizat Dicort) : doblet de carcanhar.

carquinhejar v, cf Ubaud Dicort : doblet de carcanhejar.

carraca (v. Alibert) [ / caraca ?, cf Ubaud Dicort] nf : mena de batèu leugièr, « carraque » (Laus, Rapin).

carracon nm, cf Ubaud Dicort : « petite caraque » TdF

carrada 1 nf : cargament d'un carri o d'una carreta ; tot un fum de.

Carrada de fen.

Carrada de fems.

Carrada de bledas.

carrada 2 nf, cf Ubaud Dicort : « viande séchée » TdF carrado 1’

carradament [ ~ cairadament] adv : d'un biais carrat ; francament (s.f.)

carradon 1 nm, cf Ubaud Dicort : « petite charretée, v. viatjon » (v. TdF)

carradon 2 nm, cf Ubaud Dicort : « petit coin de terre, v. cantonet » (v. TdF carradoun 2’)

carradura [ ~ cairadura] nf : largor del bust d'una espatla a l'autra ; largor de la peitrina, del còrs ; personalitat (s.f.)

« carrafa » : v. garrafa.

carraira nf : camin de tropèl ; camin rural.

carrairada ~ carrieirada nf, cf Ubaud Dicort : « contenu d’une rue, habitants d’une rue ; chemin charretier, chemin rural pour l’exploitation des champs, ancien chemin destiné aux troupeaux, à Marseille » TdF carreirado’

carrairaire nm, cf Ubaud Dicort : « chef de file d’un troupeau, bélier conducteur, v. carraire » TdF carreiraire’

carrairar (v. intr.) : caminar dins una carraira.

carrairassa ~ carrieirassa nf, cf Ubaud Dicort : « grande rue, longue rue, vilaine rue » TdF carreirasso’

carraire, -aira (adj. e subs.) : boc o cabra que mena lo tropèl. (v. TdF)

carrairejaire ~ carrieirejaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui fait paître son troupeau le long des routes » TdF carreirejaire’

carrairejar ~ carrieirejar v, cf Ubaud Dicort : « v intr, faire paître son troupeau par les chemins » TdF carrreireja’

carraireta ~ carrieireta nf, cf Ubaud Dicort : « petite rue, rue étroite » TdF carreireto’

carrairièr nm, cf Ubaud Dicort : « magistrat municipal chargé du soin et de l’entetien des rues » (L.69). (v. TdF ‘carreirié’)

carrairòl ~ carrieiròl nm, cf Ubaud Dicort : v. carrairon. (v. TdF jos ‘carreiroun’)

carrairòla nf, cf Ubaud Dicort : « sentier, venelle » (Carrasco) ; « petite rue » (L. 69)

carrairon (R. II, 338) [~ carrièiron] nm, cf Ubaud Dicort : carrièira pichonèla ; caminon.

carrairolet nm, cf Ubaud Dicort : v. carraironet. (v. TdF jos ‘carreirounet’)

carraironet ~ carrieironet nm, cf Ubaud Dicort : « petit sentier, v. dralholet » (v. TdF carreirounet’)

carrairòt ~ carrieiròt nm , cf Ubaud Dicort : « petite rue » (L. 69 carrairòt)

carral 1 (f. [v. Vayssier ‘corral 2, 3 e 4’]) adj e n (dels dos genres), cf Ubaud Dicort : rodal (traça de ròda de carri) ; camin plen de rodals ; camin a travèrs camps.

Camin carral, chemin charretier. (v. TdF jos ‘carrau 1’ nm)

Copar carrals : contradire ; contrariar ; cambiar de conversacion.

carral 2 (m.) : filat de pesca.

carralàs nm, cf Ubaud Dicort : « grande ornière, mauvais chemin, chemin pierreux » (v. TdF)

carralet nm, cf Ubaud Dicort : « petite ornière, petit chemin » TdF

carralh / caralh ? (machafèrre) nm, cf Ubaud Dicort : v. caralh.

carralhàs / caralhàs ? nm, cf Ubaud Dicort : v. caralhàs.

carralièch nm / carlièch [veire carralièch, cf Ubaud Dicort] : còrs de carreta.

carraliechat nm / carliechat (veire carraliechat) : contengut d'un còrs de carreta.

carrament nm, cf Ubaud Dicort : « action de carrer ; figure carrée, contenance d’un carré » TdF

carrancatge nm, cf Ubaud Dicort : « tas de choses encombrantes, v. encombre » (v. TdF)