cantoral nm, cf Ubaud Dicort, -a (v. cantoressa) : persona que canta a la glèisa, « chantre » (Laus).

cantoressa nf, cf Ubaud Dicort : « chantre (féminin) » (L. 64)  (v. TdF jos ‘chantresso’)

cantorla nf, cf Ubaud Dicort : « ivresse, goguette, en style familier ; tête, raison » TdF

Virar cantorla, perdre la tête, battre la campagne. (v. Ubaud Dicort e TdF)

cantorlar / cantorlejar (v. tr. e intr.) : cantar a mièja votz. (v. TdF jos ‘cantourleja’)

cantorlejadísssa nf, cf Ubaud Dicort : « action de chantonner, de fredonner, prélude » TdF

cantorlejaire, -aira adj e n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui chantonne, qui fredonne » TdF

cantorlejar (v. tr. e intr.) : v. cantorlar.

cantorna nf, cf Ubaud Dicort : « chantourné, pièce d’un lit » TdF

cantornar v (v. Ubaud Dicort e Palay) : « v tr, t. de menuisier, chantourner » (v. TdF ‘chantourna’)

« cantòrta » : v. captòrta.

cantòt : cant de gal.

cantotomia : incision de la comissura extèrna de las parpèlas.

cantucèl [veire cantaucèl, cf Ubaud Dicort] / cantaucèl nm : fiulèl per enganar los aucèls e los trapar.

cantucelar (veire cantaucelar) / cantaucelar (v. tr.) : fiular per enganar los aucèls e los trapar.

cantulh : mena de canavera.

canturla [veire cantorla, cf Ubaud Dicort] nf : èime / cap / rason.

Virar la canturla / virar canturlas : pèrdre lo cap.

Canturla (Cantorla (v. çai sus)) : escais de q.q. qu'a perdut lo cap o qu'es un pauc nèci, o de q.q. que quita pas de canturlejar.

canturlejar [veire cantorlejar] (v. tr. e intr.) : cantussejar / cantar a mièja votz.

cantussar / cantussejar (v. tr. e intr.) : cantar a mièja votz.

cantussejaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : v. cantorlejaire. (v. TdF ‘cantussejaire’)

cantussejar : v. cantussar.

cantussièr : letrièr (R. IV, 55) : mòble de fust que i es pausat lo libre de cant de glèisa.

canuda : albieirada ; mena de peis de mar (Labrus)

canula (R. II, 308) : mena de canèl.

canut 1 nm : plant de vinha de Roergue e d'Òlt (Occitània), « cépage dont il y a une variété blanche  et une noire » TdF

canut blanc nm, cf Ubaud Dicort : v. gamet 2. (v. TdF ‘gamais’)

canut negre nm, cf Ubaud Dicort : v. jos canut 1.

canut 2 nm, cf Ubaud Dicort : « sobriquet des tisseurs de soie, à Avignon et à Lyon, ainsi nommés par allusion à leurs bobines de roseau (esp. cañuto), v. tafataire » TdF jos ‘canut’

canut 3, -uda adj (L. 64 ; abs. Dicort e TdF) : blanc, -a de vielhum.

caochoc nm (Lagarde ; abs. Dicort) : goma elastica tirada del suc de plantas tropicalas. (v. cauchó)

caochotar [cauchotar, cf Ubaud Dicort] (v. tr.) : cobrir amb de caochoc.

caochotat [cauchotat], -ada adj : cobèrt amb de caochoc.

caochotièr [cauchotièr] nm, -ièira : persona que trabalha lo caochoc.

caolin [ ~ kaolin] nm : argila blanca bravament blosa.

caolinic, -a : relatiu, -iva al caolin.

caolinizacion ~ kaolinizacion nf, cf Ubaud Dicort : « kaolinisation » (v. Rapin)

Caòrs [Caors] (prononciacion: k ɔ u s) : nom de vila d'Occitània.

caorsin, -a (adj. e subs.) : relatiu, -iva a Caòrs ; sortit, -da de Caors.

caòs [veire caos, cf Ubaud Dicort] nm : estat de confusion ; desòrdre complèt.

caotic, -a : en desòrdre complèt.

caoticament : d'un biais caotic.

cap 1 (subs. m.) : tèsta ; cima ; fin ; capolièr ; capitani ; promontòri ; malhòl ; soca ; còrda bilhadoira de carreta ; proa de naviri ; cordatge de naviri ; vela granda (mar.)

Li passèt pel cap d'aprene lo rus.

Far son cap : escotar pas degun.

Cap de còla.

Cap de capítol.

Cap de pont.

Cap d'an : anoal / aniversari.

Cap d'ostal.

Cap de det.

cap d'aiga (m.) : aiganaissent (f) / uèlh de font / font.

cap d'an : anoal / aniversari.

cap d'ase (plt.) : garaupa. (Scabiosa)

cap d'aucèl (plt.) : trefuèlh campèstre (Trifolium campestre) ; melilòt / treulet (Melilotus) ; seniçon (Senecio) ; ortiga roja : (Lamium purpureum)

cap d'autar : festenal / granda fèsta.

cap d’òbra nm (v. Ubaud Dicort e TdF ;  e v. DGO edic. papièr p. 223) : « chef-d’œuvre » (Rapin). « cap d'òbra » (fr. 1790) : v. òbra mèstra.

cap d'ostal : paire de familha ; enfant màger.

cap de jovent nm, cf Ubaud Dicort : « chef de la jeunesse, coryphée d’une fête, prince d’amour, en Languedoc » TdF ‘cap-de-jouvènt’

cap 2 (dins loc. adv.) :

Cap e cap / cap e tufa : nas e nas, « tête-à-tête, v. tèsta a tèsta » (v. TdF ‘cap-e-cap’).

Sens cap ni centena : sens cap ni coa (s.f.)

De caps / lo cap primièr / cap primièr.

D'un cap a l'autre / de cap en cima.

A cap perdut : sens perpensar.

A plen de cap / a fimple de cap : de tota sa votz.

Cap e cuol : virat al senscontra un de l'autre.

Èsser a cap de fòrça : ne poder pas pus.

Èsser a cap de camin : trabalhar a la mòrt.

Al cap d'un an : un an après.

Al cap de l'an : a la fin de l'annada.

cap a 3 loc prep, cf Ubaud Dicort : « jusqu’à, vers, à » (TdF jos ‘cap’)

Cap a l'ostal.

Cap a la mar.

Cap a uèch oras.

cap 4 (precedit de pas > pas cap) adj. o pr. indefinits : « aucun, -e » (Laus)

Ai pas cap de cotèl : ai pas de cotèl.

I n'a pas cap : i n'a pas un.

Ne vesi pas cap.

Pas cap pus : pas un de mai.

C.A.P. : sigla de Certificat d'aptitud professionala ; certificat d'aptitud pedagogica.

capa 1 nf : vestit ample e sens margas, obèrt sul davant ; capa de prèire (vestit liturgic) ; obertura d'un filat de pesca ; part de la teulada que despassa las parets.

capa del cèl nf : vòuta del cèl. (v. TdF jos ‘capo 1’)

capa 2 ((libertin) nm, cf Ubaud Dicort : « libertin, débauché, chenapan » TdF ‘capo 3

capa 3 nm : v. capiòl 1. (v. TdF jos capo’)

capable, -bla : en estat de far tala o tala causa.

capacitari, -ària n, cf Ubaud Dicort : « capacitaire » (Rapin)

capacitat nf : proprietat de poder conténer quicòm ; qualitat de q.q. en estat de far quicòm.

Mesura de capacitat.

A una brava capacitat.

capada nf : cima ; nos d'una còrda d'esparvièr ; (arc.) nos a la cima del baston de flagèl (v. Alibert) ; contengut d'una capa ; quantitat de lana o de pel que cal per far un capèl. (v. TdF)

 

 

Capadòcia : region d'Anatolia (Turquia)

capadocian, -a (adj. e subs.) : relatiu, -iva a Capadòcia ; persona sortida de Capadòcia.

capafiga nf, cf Ubaud Dicort : « figue précoce, figue fleur » TdF ‘capo-figo’

capaire 1 [, -aira] adj e n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui heurte de la tête » TdF, aret tumaire (motonàs que truca)

Aquel aret es capaire, ce bélier aime à cosser. (v. TdF)

capaire 2 nm, cf Ubaud Dicort : « ouvrier qui était chargé de l’opération précédente [v. capar 2] » TdF suppl

capairon nm : capucha (pèça de drap, de feutre, de matèria plastica...) per se cobrir lo cap o per cobrir quicòm mai ; mena de filat de pesca ; proteccion de cima de paret ; coberton palhat de bornhon.

Lo Pichon Capairon roge de Perault.

capairona nf, cf Ubaud Dicort : « sorte de coiffure » (L. 64)

capaironar (v. tr.) : cargar un capairon a q.q. ; metre un capairon a quicòm.  

Capaironar una paret.

capaironar (se) : se cargar un capairon.

capaironat, -ada adj : que a un capairon, « qui porte le chaperon, consulaire » TdF ‘capeirouna’.

capaironet : capairon pichon.

capaironeta : femna que se cargava un capairon.

capa-manton nf, cf Ubaud Dicort : « manteau à capuchon » (L. 64)

capar 1 (v. tr.) : vestir del cap als pès ; trucar / tumar : donar de còps de cap.

capar (se) : se vestir del cap als pès ; se trucar lo cap ; s'abrigar ; quitar de / plegar de.

capar 2 v, cf Ubaud Dicort : « v tr, recouvrir d’un papier imbibé de sang de bœuf les formes en poterie usitées autrefois dans les raffineries de sucre, afin de les préserver de la casse » TdF suppl

caparàs [caparràs nm] / caparassa [caparrassa 1 nf  (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘caparas’)] (adj. e subs.) : capàs ; testudàs, -assa.

caparrassa 2 nf, cf Ubaud Dicort : « grande cape, manteau à capuchon, caban » TdF jos ‘caparasso 2’

caparrasson nm, cf Dicort  : « caparaçon, émouchette » (v. TdF jos ‘caparassoun’)

caparrassonar v, cf Dicort  : « v tr, caparaçonner, v. arnescar » (v. TdF jos ‘caparassouna’)

caparrut, -uda adj : testut, -uda, « très têtu, ue, opiniâtre, stupide, v. testarut » (v. TdF).

capàs nm, cf Ubaud Dicort : « grosse tête, forte tête, bonne tête, mauvaise tête, têtu, en Languedoc » TdF  (v. cabàs)

capase nm (TdF ‘cap-ase’ ; abs. Dicort) : lo pus ase de totes.

capassa nf, cf Ubaud Dicort : « grande, vilaine cape » (Palay)

capassièr, -ièira n, cf Ubaud Dicort : « marchand, -e de capes ; ouvrier spécialisé dans la fabrication des capes ; tisserand ou couturier » (Palay)

capat nm (abs. Dicort e TdF) : plen cap.

N'ai un capat d'embestiaments !

capatge 1 (arc.) : capitacion (anciana talha) (v. TdF ‘capage’)

capatge 2 nm, cf Ubaud Dicort : « action de capar 2 ; atelier où on faisait ce travail » TdF suppl

capbaissada nf (v. Alibert) : diminucion d'un aigat.

capbaissar v, cf Ubaud Dicort : « v. intr., baisser la tête » TdF suppl ‘cap-beissa’

capbàs 1, -assa (adj. e n.) : « celui qui va la tête baissée », pensatiu, -iva ; sornarut, -uda. (v. TdF ‘cap-bas’)

capbàs 2 adv, cf Ubaud Dicort : « en descendant, en aval » (L. 64) ; « là-bas » (Alibert)

capbatre : engrunar las espigas amb un baston.

capbatut, -uda : batut, -uda ; desengrunat, -ada.

capbernat : cabòt (mena de peis).

capbilhar (v. tr. e intr.) : far cabussar / far tombar / cambavirar ;  « tomber la tête la première, v. cabussar » (v. TdF ‘cap-billha’).

capbilhat, -ada adj : bandat, -ada a la clau. v. bandat « culbuté, précipité, ée » (v. TdF jos ‘cap-billha’).

capbilheta nf, cf Ubaud Dicort : (v. capbilhar)

cap blanc [capblanc 1] nm (plt.) : api fòl. (Amni glaucifolium), « amni diversifolié » (v. Ubaud Dicort p. 147)

capblanc 2, -a (adj.) : persona qu'a lo pel blanc.

capbofat, -ada adj e n, cf Ubaud Dicort : « tête grosse, enflée ; insensé, -ée, orgueilleux » (Palay ‘cap bouhàt’)

capboquet nm, cf Ubaud Dicort : « jambage de cheminée » (Palay)

capbord 1, -a (adj.) : caluc, -uga ; bestiasson, -a, « nigaud, imbécile » (Alibert).

Vaca capborda / vaca caluga : v. encefalopatia.

capbord 2, -a (subs.) : feda o moton qu'a lo tornís.

capbordàs, -assa adj e n, cf Ubaud Dicort : (v. capbord 1)

cabordejar v, cf Ubaud Dicort : « v intr, avoir le tournis ou le vertige » TdF ‘cabourdeja’

capbordelar (v. intr. e tr.) : cabussar ; se cambavirar ; saquejar una barrica d'un band de l'autre.

Capbordelèt de sul montet de palha.

capbordièira nf, cf Ubaud Dicort : « tournis, maladis des moutons » TdF ‘cabourdièiro’

capbordilhar v, cf Ubaud Dicort : « v. tr., déplacer une futaille, une pièce de bois, en la poussant tantôt d’un bout, tantôt de l’autre » TdF ‘cap-bourdilha’. (v. capbordelar)

capbordisa nf, cf Ubaud Dicort : « bêtise ; extravagance » (Mouly Bortomieu p. 336). (v. capbord 1)

capbordon (far -) : capbordelar.

capbordonar (v. tr. e intr. (v. Alibert)) : far cabussar ; cabussar.

capbordum nm, cf Ubaud Dicort : (v. capbordisa)

capbòrnhe, -nha adj e n, cf Ubaud Dicort : v. capbord. (v. TdF jos ‘cabourd’)

capborrudàs, -assa adj, cf Ubaud Dicort : (v. capborrut)

capborrudet, -a adj, cf Ubaud Dicort : (v. capborrut)

capborrut, -uda adj e n, cf Ubaud Dicort : v. caparrut. (v. TdF jos ‘caparru’; « mal rasé, barbu » (Carrasco)

capbrèu nm, cf Ubaud Dicort : « papier terrier, v. cadastre, compés » (v. TdF ‘cap-brèu’)

capbrutlat, -ada adj e n : persona bravament riscaira.

capça : cima ferrada d'agulheta / ferret d'agulheta.

capçana nf : cabestre. v. cabestre. (v. cauçana)

capçanar (v. tr.) : cargar lo cabestre a un animal.

capçar (v. tr.) : metre un cap de fèrre a un correjon, a una agulheta ; metre un cap de sofre a una aluqueta...

capcasal nm (R. II, 348): cap d'ostal ; capmàs.

capçat, -ada : t. a. del vèrb capçar.

capcau, -cava adj e n, cf Ubaud Dicort : « tête chauve, chenue ; personne chauve » (Palay ‘cap-càup’) (v. cau 2)

capcaudada adj f (v. Ubaud Dicort) : « Coblas capcaudadas, des strophes dans lesquelles la rime finale d’une strophe se répète au premier vers de la strophe suivante » (L. 64)

capcièr : naissent de riu, de ribièira, de fluvi.

capcion nf, cf Ubaud Dicort : « prise, arrestation (vieux), v. arrestacion » (v. TdF)

capciós, -osa (R. II, 274) : enganaire, -a.

Arguments capcioses.