aprigondar / aprigondir (v. tr.) (v. Ubaud Dicort e Alibert) : curar pus bas ; enfonsar / enfonzar ; englotir ; estudiar mai / espepidar.

Aprigondir un trauc.

Aprigondir un pal dins la tèrra.

La mar aprigondiguèt lo naviri dins un pas res.

Aprigondir una question. Aprigondir sa cultura.

aprigondiment : estudi seriós ; examèn seriós ; desvolopament seriós d'una question.

aprigondir (v. tr.) : v. aprigondar.

aprigondir (s') : s'englotir / disparéisser dins l'aiga.

aprigondit, -ida : t. a. del vèrb aprigondir.

aprimador, -airitz (abs. Dicort) : que far venir pus prim, -a.

Lo cotèl aprimador d'un panieiraire.

Fasiá una gimnastica corporala fòrt aprimairitz.

aprimairar (s’) ~ aprimieirar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « se mettre au premier rang » (L. 25)

aprimar (v. tr. e intr.) : ateunir ; amenir ; abenar ; pàisser l'èrba naissenta ; rafinar / subtilizar.

Aprimi los costons per trenar un panièr.

Lo bestial, après ivernar, li tarda d'aprimar.

Ne finís pas jamai d'aprimar son estil.

aprimar (s') : s'ateunir.

La mèla de mon cotèl s'es plan aprimida.

aprimatge : accion o resulta d'ateunir... t. a. d'aprimar.

aprimieirar (s’) v pron : v. aprimairar (s’)

a priori (loc. adv. lat.) (abs. Dicort) : abans experiéncia / abans examèn. (v. priòri (a -))

apriorisme : metòde de rasonament en defòra de tota realitat.

aprioristic, -a : que repausa sus un a priori (lat.) / en defòra de tota realitat.

aprivadaire, -aira n : persona qu'aprivada quicòm o q.q.

aprivadament nm : adomergiment.

aprivadança (R. IV, 648) : familiaritat.

aprivadar (v. tr.) : adomergir ; amistançar ; privar.

aprivadat, -ada adj : t. a. çaisús, « apprivoisé, privé, ée » TdF jos ‘aprivada’.

aprivar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, priver ; apprivoiser » TdF jos ‘priva’

aprobacion nf  (v. jos aprovar) (abs. Dicort) : consentiment. (v. aprovacion)

aprobar (v. tr.) (R. IV, 651 ‘aproar/aprobar’) (abs. Dicort) : aprovar. (v. aprovar)

aprobatiu  (v. jos aprovar) (abs. Dicort), -iva adj : qu'es consent, -a. (v. aprovatiu)

aprobativament adv  (v. jos aprovar) (abs. Dicort) : d'un biais aprobatiu.

Capegèt aprobativament.

aprobativitat nf (v. jos aprovar) (abs. Dicort) : estat patologic de q.q. qu'apròva tot çò propausat.

aprobator, -tritz adj e n : « approbateur, -trice » (Fettuciari). (v. aprovaire)

aprobatòri, -òria adj  (v. jos aprovar) (abs. Dicort) : que manifèsta son aprobacion.

aprochable, -bla : que pòt èsser aprochat, -ada.

aprochada : movement d'apròchi.

aprochadís, -issa adj : vesin, -a.

aprochaire, -aira : persona qu'apròcha o que s'apròcha.

aprochament [apròchament] nm : accion o resulta d'aprochar o de s'aprochar.

aprochant, -a : que s'apròcha.

aprochar (v. tr.) / apropriar (v apropriar) : far venir pus prèp /... pus pròp.

aprochar (s’) v pron / apropriar (s') (v apropriar (s’)) : venir pus prèp / se sarrar.

La nuèch s'apròcha, se cal pas atardivar.

apròchi (m.) : proximitat ; vesinatge.

aprodelar / aprodolar (v. tr.) (v. Ubaud Dicort e Alibert) : far prodèl / far pròdol ; remolcar ; ajudar ; conclure un maridatge.

Se me podiás aprodelar, aquò m'arrengariá plan.

aprodelar / aprodolar (s') : se succedir.

aprofechable (R. IV, 650), -bla adj / aprofeitable [veire aprofechable, cf Ubaud Dicort], -a adj : que l'òm pòt aprofechar, que l'òm pòt aprofeitar.

aprofechaire / aprofeitaire (los 2, abs. Dicort) : qu'aprofecha / qu'aprofeita. (v. profechaire)

aprofechament : utilizacion ; emplec.

aprofechar (R. IV, 650) / aprofeitar [veire aprofechar] (v. tr. e intr.) : metre a profiech / profeit ; utilizar ; emplegar ; créisser.

Ne cal aprofechar (aprofeitar) quand ne vira.

Aquel vedèl aprofeita plan.

aprofechat, -ada / aprofeitat [veire aprofechat], -ada adj : t. a. çaisús, « mis à profit, utilisé, économisé, ée » (v. TdF jos ‘aprouficha’).

aprofiar (v. tr.) : assolidar amb jurament.

aprometre (v. tr.) (non preconizat Dicort) : v. prometre.

apropinqüacion (R. IV, 656) (abs. Dicort) : apròchi ; proximitat.

apropinqüar(v. tr.) (R. IV, 656) (abs. Dicort) : aprochar.

apropinqüar (s') (abs. Dicort) : s'aprochar.

apropriable, -bla : que l'òm se'n pòt apropriar ; que pòt èsser apropriat, -ada (adobat, -ada)

apropriacion nf, cf Ubaud Dicort : « appropriation » TdF

apropriadament adv : d'un biais apropriat.

apropriaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui approprie » TdF

Apropriaire de capèl, ouvrier chapelier. (v. TdF)

apropriament [apròpriament, cf Ubaud Dicort] nm / apropriacion nf (los 2, R. IV, 658) : presa ; ocupacion ; proprietat.

apropriar / propriar (abs. Dicort) (v. tr.) : adobar / adaptar.

Coneis consí apropriar tot un fum de causas.

apropriar (s') : s'emparar de quicòm / usurpar (R. V, 454)

apropriat, -ada : adobat, -ada / adaptat, -ada.

aproprir (v. tr.) (TdF ; abs. Dicort) : netejar ; abelir.

aprosexia : perturbacion de l'atencion, caracterizada per una incapacitat de concentracion perlongada.

aprovable, -bla : que se pòt aprovar.

aprovacion nf, cf Ubaud Dicort : v. aprobacion.

aprovador, -airitz (abs. Dicort) : aprobatiu, -iva. (v. aprovatiu e aprovaire)

Un mormolh aprovador.

Una mimica aprovairitz.

aprovaire, -aira adj e n, cf Ubaud Dicort : q.q. qu'es consent, -a ; q.q. qu'apròva.

aprovar (v. tr.) (v. Ubaud Dicort e  Alibert) : trobar bon ; declarar bon ; èsser consent.

Apròvi tot çò qu'avètz dich.

(De notar que las formas sabentas « aprobacion, aprobatiu, aprobativament, aprobatòri » s'escrivan amb un « b » (v. Alibert))

aprovatiu adj, cf Ubaud Dicort : v. aprobatiu.

aprovesiment : avitalhament.

aprovesir (v. tr.) : avitalhar ; provesir ; apitançar.

aprovisionaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui approvisionne, pourvoyeur, euse » TdF

aprovisionament nm, cf Ubaud Dicort : « approvisionnement » TdF

aprovisionar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, approvisionner, v. provesir » (v. TdF)

aproximacion nf : manca de rigor.

Aproximacion decimala, approximation décimale. (v. Ubaud Dicc. scient. p. 56)

aproximatiu, -iva : aprochadís, -issa.

aproximativament : a quicòm prèp.

apsida : cadun dels extrèms del grand axe de l'orbita elliptica d'una planeta que vira a l'entorn del solelh. (# absida)

apsidal, -a : natura d'una superficia que deriva d'una autra d'après una lei de geometria particulara.

apsiquia : estat d'inconsciéncia.

Apt ('apte) : nom de vila d'Occitània.

aptament : amb aptesa / amb aptitud.

aptar v (v. Ubaud Dicort e Sèrras-Ess.) : « v tr, accommoder, adapter » (L. 25)

aptar (s’) v pron : « s’adapter » (Carrasco)

apte, -ta : capable, -a de.

aptèr, -a : sens alas.

apteria : abséncia d'alas d'unes insèctes.

apterix : nom scientific del kiwi (aucèl sens alas de Novèla Zelanda).

aptesa / aptitud nf : capacitat.

aptialisme : diminucion o supression de la secrecion de las glandolas salivalas.

aptitud (f.) : aptesa / capacitat.

apudir (v. tr.) : enfectar ; empudegar / empudesinar / enfecir.

apuèi adv, cf Ubaud Dicort : v. puèi.

apugar v, cf Ubaud Dicort : v. apiejar. (v. TdF jos ‘apieja’)

apujar (abs. Dicort) : v. pojar.

Apulèu : prenom.

apunt [veire aponch, cf Ubaud Dicort] nm : complement ajustat en pèças de moneda a un pagament en bilhets ; ajuda / contribucion ; çò ajustat a quicòm mai per o completar.

Fai-me l'apunt, qu'ai pas de moneda.

Nos balhèron l'apunt que nos fasiá besonh.

Nos calguèt un calfatge d'apunt.

apuntar v (non preconizat Dicort) : v. aponchar.

apurament : accion o resulta d'apurar.

apurar (v. tr.) : verificar e corregir un compte.

apurat, -ada : verificat, -ada e corregit, -ida.

AQÜA- [~ AQUA, cf Ubaud Dicort ]: forma prefixada del latin aqua (aiga)

aqüacultor nm : « aquaculteur » (Rapin)

aqüacultura (abs. Dicort) : art d'elevar plantas e animals aqüatics, « aquaculture » (Rapin).