amarant nm (plt) : meca de piòt / blet rog / coa de guèine / flor de gelosiá (Amarantus paniculatus)

amarantacèa : planta de la familha de las amarantacèas.

amarantacèas (f. pl.) : familha de plantas.

amarapan nm, cf Ubaud Dicort : « pollen amassé par les abeilles » TdF suppl amaro-pan’

amarar 1 (v. tr.) : « risquer, hasarder, lâcher » ; trempar ; enaigar ; submergir (v. TdF amara 1’; « amérir » (Rapin).

amarar (s') : s'azardar en mar.

amarar 2 v, cf Ubaud Dicort : « v tr, tasser, fouler, endurcir la terre » TdF amara 2’

amarari (abs. Dicort, v. p. 144) (plt.) : (Galium cruciata) (v. amari)

amarat, - ada : en mar.

amaratge nm, cf Ubaud Dicort : « amérissage » (Rapin)

amarcir (v. tr. e intr.) : far venir amargant ; èsser amargant ; donar d'amarum.

amarcit, -ida : amargant, -a.

amarejament nm, cf Ubaud Dicort : « action de devenir amer, de rendre amer » TdF

amarejant, -a adj, cf Ubaud Dicort : « qui est un peu amer, ère » TdF

amarejar (v. intr.) : èsser amargant / èsser amar.

La tisana de camomilha amareja.

amarejar (s') : venir amar.

Sabi pas perqué s'es amarejat contra ieu.

amarèl 1 nm (v. TdF jos ‘amarèu’) / amarèla nf : cerieiràs (cerièis fòl) ; mena de planta amarganta : (Ornithopus ebracteatus) ; (O. compressus) ; (Thlaspi occitanicum)

« amarèl » 2 : v. amanèl. (v. TdF jos ‘amanèu’)

amarèla nf : v. amarèl 1.

« amarelar » (amarelar v) : v. amanelar. (v. TdF jos ‘amanela’)

amarenc, -a : amar, -a / amargant, -a.

amaresa : amarum / amaror / amaretat.

amareta (plt.) : (Polygala vulgaris)

amaretat nf : amaresa / amarum.

amargalh (non preconizat Dicort) : v. margalh.

amargant, -a : amar, -a.

amargantament adv (abs. Dicort) : d'un biais amargant ; amb amarum. (v. amarament)

amargantar (v. tr.) : far venir amargant ; venir amargant.

amargantejar  (v. intr.) (abs. Dicort) : èsser amargant, -a. (v. amargotejar)

La genciana amarganteja.

amargantor (f.) : amarum (m.)

amargar 1 / amarguejar (v. intr.) : èsser amargant, -a.

amargar 2 (s') v pron : s'enfugir.

amargason nf : (amaresa), cf Ubaud Dicort.

amargassa (non preconizat Dicort) : v. margassa.

amargassat nm, cf Ubaud Dicort : « petit de la pie-grièche ; imbécile, v. tarnagàs » (v. TdF)

amargasson nm : mena d'amarovièr (Cerasus avium), « merisier » (Alibert) ; « prunier sauvage » (Carrasco)

amargassonièr nm, cf Ubaud Dicort : « merisier » (v. amargasson 1)

« amarge » (amarge nm) : v. marge.

amargenar (v. intr.) : far pàisser sus las abroas ; mordir sul camp del vesin.

Tota sa vida aurà amargenat suls vesins !

amargenar (s') : pàisser sus las abroas.

amargor nf, cf Ubaud Dicort : « amertume » (L. 18)

amargotejar (v. intr.) : aver un gost un pauc amargant.

amarguejar v : v. amargar 1.

amarguir (v. tr.) : maselar un buòu, una vaca, un moton...

Amarguir es un trabalh de boquièr.

amarguit, -ida : maselat, -ada.

amari nm, cf Ubaud Dicort : « gaillet croisette, espèce de caille-lait, plante, en Rouergue, v. èrba d'abelha » (v. TdF amari’’)

amarican, -a adj (del lat. amaricans (amar)) : v. amargant.

amaridit,-ida (adj.) : que cèrca a se maridar cèrca que cercaràs.

amarilis (abs. Dicort) (plt.) : madòna (Amaryllis belladona) (v. amarillide)

Amarillidacèas nf pl, cf Ubaud Dicort : « Amaryllidacées »

amarillide nf, cf Ubaud Dicort : v. amarilis.

amarin nm, cf Ubaud Dicort : « osier, saule des vanniers, v. amarina plus usité » (v. TdF)

amarina nf (plt.) : vim (Salix vitellina) ; ( S. viminalis) ; brota de vim.

amarina blanca nf, cf Ubaud Dicort : « osier des vanniers » TdF jos ‘amarino’

amarina salvatja nf, cf Ubaud Dicort : « osier cassant » TdF jos ‘amarino’

amarinar 1 (v. tr.) : far venir plegadís coma lo vim ; tòrcer ; amigadar / amistosar / amistançar.

amarinar (s') : venir plegadís coma lo vim ; venir mòl ; se laissar tòrcer ; s'amigadar / s'amistosar.

Lo pan, quand s'amarina, marca la pluèja.

amarinar 2 (v. tr.) : lançar un naviri.

amarinar (s') : partir en mar ; s'acostumar a la mar.

amarinàs (plt.) : mena de sause (Salix caprea)

amarinat, -ada : t. a. dels vèrbs amarinar.

amarinatge 1 nm : accion de far venir plegadís.

amarinatge 2 nm : partença en mar ; acostumança a la mar.

amarinièr nm, amarinièira (v. Ubaud  Dicort p.144 e v. amarinièira) : soca de vim.

amarinièira nf, cf Ubaud Dicort : « oseraie jaune, v. vimenièira » (v. TdF amariniero’)

 

amarinon nm, cf Ubaud Dicort : « brin d’osier » TdF

amarinós, -osa : de mal rompre ; plegadís, -issa ; flexible, -a.

amaritge nm, cf Ubaud Dicort : « amertume » TdF suppl

« amarmir » v e derivats : v. amarvir.

amaron nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) (plt.) : (Anthemis Cotula) ; (Iberis amara) (Melilotus officinalis) ; (Lathyrus aphaca) ; (L. odoratus) (Lotus hirsutus) ; (Ornithopus) ; (Coronilla scorpioides) (Polygonum hydropiper) ; (Æsculus Hippocastanum)  ; « macaron, espèce de pâtisserie ; anchois amer, poisson » TdF. (# amarron)

amaror nf, cf Ubaud Dicort : « amertume, saveur amère ; déplaisir, affliction » TdF

amarós, -osa : amar, -a ; trist, -a ; solombrós, -osa.

amarovièr : calprús (cerièis canin) (Cerasus avium)

amarra : cable que servís per amarrar un naviri, una nau ; còrda per manténer quicòm en plaça.

amarraire 1, -aira : persona qu'amarra un naviri, una nau, un bagatge...

amarraire 2, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui entasse, v. amolonaire » (v. TdF)

amarrar 1 (v. tr.) : manténer amb un cable, una còrda (naviri, nau, bagatge...)

amarrar (s') : s'estacar endacòm (naviri)

amarrar 2 (v. tr.) : amontetar ; tesaurizar (L. 363) ; se téner del tròç.

amarrat, -ada : estacat, -ada a la tèrra ; amontetat, -ada.

amarratge 1 nm : accion o resulta d'amarrar 1 o de s'amarrar.

amarratge 2 nm, cf Ubaud Dicort : « mise en tas, v. amolonatge » (v. TdF amarrage’)

amarrocar (v. tr.) : amontetar ; far téner del tròç.

amarrocar (s') : s'amontetar ; s'acoconar ; se calhar ; s'agrumelar.

amarrocat, -ada : t. a. çaisús.

amarron (gròssa castanha) ~ marron nm, cf Ubaud Dicort : v. marron 3. (# amaron)

amarrona ~ marrona nf, cf Ubaud Dicort : v. marrona.

amarronnièr ~ marronièr nm, cf Ubaud Dicort : v. marronièr.

« amarrua » : v. verruga.

amaruc, -uga adj, cf Ubaud Dicort : « amer ; dur, pénible, amer » (v. Vayssier)

amarum nm sing : amaresa / amaror.

Quand agèt begut l'amarum de la vida...

amarvidament adv : a la lèsta / a la buta-buta, « diligemment » TdF.

amarvir (v. tr.) : aprestar ; preparar; dispausar ; provesir.

amarvir (s') : s'afanar ; s'aprestar ; *s'activar (v. R. II,21).

amarvit, -ida : escarrabilhat, -ada / aluserpit, -ida / alebraudit, -ida / esperdigalhat, -ada.

Jès, mon Dieu, qu'es amarvit !

« amarzir » (amarzir v) : v. amarcir.

amàs : depaus ; montet (ensemble de causas amassadas) ; abscès / abrigadura / apostemidura.

amaselar (v. tr.) : amassar ; amontetar.

amaselat, -ada : amontetat, -ada.

amaserar (v. tr.) : macerar (R. IV, 120) ; prestir.

amaserar (s') : se tressecar ; durcir ; s'arrascassir.

amaserat 1 (subs. m) : mena de còca amb d'anís.

amaserat 2, -ada adj : tressecat, -ada ; durcit, -ida ; arrascassit, -ida.

amaserat 3, -ada adj : acodat, -ada.

amassa 1 [ ~ a massa] (adv.) : ensemble.

amassa 2 nf : culhida « ce qu’on ramasse en une fois » TdF.

amassada : assemblada ; remassada (atropadissa)

amassadís 1, -issa adj : que se pòt amassar.

amassadís 2 nm, cf Ubaud Dicort : « ramassis, collection, v. acampada » (v. TdF)

amassador 1 nm : airal per amassar « lieu où l’on amasse » TdF amassadou 1.

amassador 2, -dora n, cf Ubaud Dicort : « ramasseur, ramasseuse ; assommeur » (v. TdF amassadou 2)

amassador 3, -doira adj (v. Ubaud Dicort) : « à ramasser » (L. 18)

amassaire, -aira [~ -airitz] adj e n : persona qu'amassa (t. a.)

amassament : acampada.

amassant, -a adj, cf Ubaud Dicort : « adj e n, qui amasse, qui ramasse, économe, v. avarós, arremosant » (v. TdF)

amassar 1 (v. tr.) : remassar ; assemblar ; recampar. (# amaçar)

amassar (s') : se recampar ; tornar a l'ostal.

amassar 2 (v. intr.) : far un amàs ; far de poire.

amassatge nm, cf Ubaud Dicort : « action d’amasser, collecte, cueillette, frais de cueillette » TdF

amassit, -ida adj, cf Ubaud Dicort : « touffu, ue, v. amatit » (v. TdF suppl)

« amassolar » : v. amaçolar.

amastinar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, amâtiner ; p. ext., abandonner une femme à un homme indigne d’elle » (L. 18)

Amat, Amada n pr : v. Aimat.

amataire 1, -aira n : t. a. del vèrb amatar 1.

amataire 2, -aira n (v. TdF) : q.q. qu'amaga, que cobrís quicòm.

amatar 1 (v. tr.) : matar ; terrassar ; assucar ; umiliar.

amatar 2 / amatir (v. tr.) : amagar jos una mata ; cobrir.

amatar (s') : s'amagar ; s'acoconar.

amatarrar (s') : s'amatar ; s'acoconar ; butar drud.

amatat, -ada adj (v. amatar 2) : amagat, -ada ; acoconat, -ada.