afièch 1, -a adj : ardent, -a / arderós, -osa ; afectuós, -osa ; abiaissat, -ada ; plan ensenhat, -ada ; graciós, -osa ; plan vestit, -a ; plan bastit, -ida.

afièch 2 (adv.) : sens menar bruch.

Caminava afièch, coma qui pana.

afieu nm : v. afiu.

« afifolir » (afifolir v) : v. afinfar.

afigorir (s') : venir caput ; venir testòri ; s'engimerrir.

afigorit, -ida : caput, -da ; testòri, -òria ; engimerrit, -da.

afigurar (abs. Dicort) : doblet de figurar. v. figurar.

afigurar (s') (abs. Dicort) : doblet de se figurar. v. se figurar.

afilada : accion d'afilar / d'agusar.

afiladoira : aplech per afilar.

afilaire, -aira : persona qu'afila quicòm, qu'agusa quicòm.

afilandat, -ada : ocupat, -da a filar.

afilar (v. tr.) : agusar.

afilat, -ada : plan agusat, -ada.

afilatar (v. tr.) : trapar amb un filat ; enganar (t. a.) ; despiucelar (s. f.)

afilatge nm, cf Ubaud Dicort : « action d’affiler, aiguisage » TdF afielage’

afilhable, -bla : que pòt èsser afilhat, -ada.

afilhament (R. III, 333) / afilhatge (e non pas « afiliacion ») (v. afiliacion) : « action d’affilier, d’adopter » TdF afihamen’.

afilhar (v. tr.) (pop), cf Ubaud Dicort : far dintrar q.q. endacòm coma membre ; ligar una associacion a una autra. (v. afiliar)

afilhar (s') v pron (pop) : intrar dins una associacion coma membre, « s’allier par mariage ; s’associer » TdF afiha’. (v. afiliar)

Me soi afilhat a sabi pas quantas d'associacions.

afilhat, -ada, cf Ubaud Dicort : « affilié, ée » TdF jos ‘afiha’

afilhatge nm (v. Ubaud Dicort e Alibert) : v. afilhament.

afilholament (R. III, 328) : afilhament pel baptisme.

afiliacion nf (sab) / afilhament nm (pop), cf Ubaud Dicort : v. afilhament.

afiliar v (sab), cf Ubaud Dicort : v. afilhar.

afiliat, -ada, cf Ubaud Dicort  (v. çai sus) : v. afilhat.

afin 1 de (loc. prep.) (abs. Dicort  e Alibert) : dins l'intencion de / per. (v. a fin de jos ‘fin 2’)

M'afani afin d'arribar d'ora.

afin que (loc. conj.) (abs. Dicort  e Alibert) : per que. (v. a fin que jos ‘fin 2’)

Afin que vos oblidèssem pas, telefonatz-nos.

afin 2, -a adj, cf Ubaud Dicort : (matematica) « affine » (v. Ubaud Dicc. scient. p. 53)

afinable, -bla : que pòt èsser afinat, -ada.

afinador : aplech per afinar, per definir; per acabar.

afinaire, -aira : persona qu'afina, que definís.

afinament : accion o resulta d'afinar 2 o de s'afinar.

Afinament del gost.

Afinament intellectual.

afinar 1 v (v. Ubaud Dicort e L. 9) : « v tr et intr, achever, terminer ; tirer vers la fin, en finir (vieux) » TdF afina 1’

afinar (s') v pron : « se terminer ; faire accord, convention avec quelqu’un ; convenir » (L. 9)

afinar 2 (v. tr. e intr) : far pus fin, pus delicat, pus definit ; « ameublir la terre ; tromper avec finesse, duper, enjôler ; s’amolir, devenr blette, en parlant des fruits ; affiler, aiguiser ; caresser un chat » (v. TdF afina 2’ e suppl).

afinar (s') v pron : venir pus fin, pus delicat, pus destricat, « se duper, s’attraper » TdF afina 2’.

afinariá : rafinariá.

afinatge : accion o resulta d'afinar o de s'afinar.

Afinatge d'un metal.

Afinatge d'un formatge.

afinchar (s’) v pron , cf Ubaud Dicort : « s’appliquer » (Brun Glossari Oc-Fr)

afinfar / afinfolar (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘afinfa’) / afinolar (abs. Dicort) (v. tr.) : atrencar / apimpar.

afinfar / afinfolar (s') / afinolar (s') (abs. Dicort) [v. afinholar (s’)]  : s'atrencar / s'apimpar.

« afinforlar » : v. çaisús.

afinitat nf : conformitat de gost, de caractèr, de sentiments... entre doas personas o mai ; parentat entre dos causas o mai (t. tecn. de biologia, de quimia, de drech, de matematicas, de lingüistica, de medecina, d'electronica)

afinoira nf, cf Ubaud Dicort : « affiloire, pierre propre à donner le fil aux outils » TdF

afinholar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « s’adoniser, se parer avec coquetterie, avec afféterie » (v. Vayssier ‘ofignoula (s’)’)

afintar v, cf Ubaud Dicort : v. aficar. (v. TdF jos ‘afica’)

afiquet : mena de belaròia sul vestit ; mena d'aplech.

afirmacion : accion o resulta d'afirmar o de s'afirmar.

Una afirmacion es pas una pròva !

afirmaire, -aira n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui affirme » TdF afiermaire’

afirmar (v. tr.) : afortir / assolidar.

afirmar (s') : se manifestar clarament.

afirmat, -ada : assolidat, -ada.

afirmatiu, -iva adj (R. III, 313) : qu'afortís, qu'assolida.

afirmativa nf, cf Ubaud Dicort : « affirmative » TdF afiermativo’

afirmativament : d'un biais afirmatiu.

Capegèt afirmativament.

afirolat, -ada : esvèlt, -a / linge, -ja ; desgordit, -da.

Èra afirolada coma una mostèla (polida)

afisada (a l’-) (abs. Dicort e TdF) : en tota fisança. (v. afisat (a l’-)

afisament nm, cf Ubaud Dicort : « engagement, traité » (L. 9) (v. afidament)

afisança nf, cf Ubaud Dicort : « traité » (L. 9)

afisançar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, garantir, se porter garant » (L. 9)

afisant nm, cf Ubaud Dicort e Alibert, -a : amorós, -a.

afisar (v. tr.) : fisar, « confier, commettre à la foi de quelqu’un » (v. TdF jos ‘afida’) ; « assurer, affirmer, garantir » (L. 9)

afisar (s') v pron : se fisar ; « s’accorder » (L. 9).

afisat 1, -ada adj, cf Ubaud Dicort : « affidé, ée » TdF jos ‘afida’

afisat 2 nm, cf Ubaud Dicort : A l'afisat : en tota fisança /

afisc, -a : lec, -a / lipet, -a / atrasent, -a.

 

 

 

afiscacion nf, cf Ubaud Dicort : « attachement, application, obstination ; ardeur, empressement » TdF

afiscador 1, afiscairitz adj  (los  2, abs. Dicort e TdF) : excitador, excitairitz. (v. afiscaire)

De sa votz afiscairitz  la mèstra nos encorava.  

afiscador 2 / afuscador nm (v. Ubaud Dicort e TdF) : « excitateur, brouillon » (v. TdF jos ‘afiscadou’)

afiscaire, -aira adj e n, cf Ubaud Dicort : « celui, celle qui excite, anime, passionne » TdF

afiscalhar (v. tr.) : adornar.

afiscalhar (s') : s'atufegar.

S'afiscalhava per anar al bal mascat.

afiscalhat, -ada : adornat, -ada ; atufegat, -ada.

afiscament : ardor ; excitacion.

afiscar (v. tr.) : animar ; apassionar ; atirar ; agradar ; enjaular ; entaïnar.

afiscar (s') : s'animar ; s'apassionar ; s'entaïnar.

D'ont mai parlava, d'ont mai s'afiscava.

afiscat, -ada : t. a. çaisús.

afistolar / afistolir (v. tr.) : amagrir ; aprimar, « rendre svelte » ; adornar. (v. TdF afstoula’)

Sa rauba longa l'afistolava encara mai.

afistolar (s’) / afistolir (s’) v pron  (v. Alibert) : magrir ; s'aprimar ; s'adornar.

afistolat,-ada : prim, -a / afirolat, -da, « aminci, ie, exténué, ée, maigre ; éveillé, ée, dégourdi, ie ; requinqué, ée » TdF jos ‘afstoula’

afistolir : v. afistolar. (v. Alibert)

afiu ( / afieu, los 2, ds Dicort) (m.) : ardor (f.) ; vam (m.) / enavant (m.) / vòia (f.) (v. TdFafieu’)

afix nm, cf Ubaud Dicort : «  (ling., math.) affixe » (Laus)

afixal, -a adj, cf Ubaud Dicort : « (ling.) affixal, -e » (v. afix)

aflacairir (v. tr.) : aflacar / aflaquir / aflaqueirir.

aflacairit, -ida adj (v. aflacairir) : v. aflaqueirit.

aflacament / aflaquiment : afebliment ; recuolada.

aflacar / aflaquir (v. tr. e intr.) : afeblir ; far venir mòl ; racar (v. intr.) / recuolar (s. f.)

aflacar / aflaquir (s') : s'afeblir ; venir mòl ; s'amaisar.

aflacat, -ada / aflaquit, -ida : t .a. çaisús.

Èra talament aflaquit que se jaguèt a ras de camin.

Las velas èran aflaquidas per manca de vent.

aflambairat, -ada adj (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘aflambeira’) : enflamat, -da / enflambat, -da, « qui a le feu au visage par suite de la fièvre ou d’une grande chaleur » (Azaïs).

Plaga aflambairada, plaie enflammée. (Azaïs)

aflambar (v. tr.) : enflamar / enflambar ; amalir.

aflambar (s') : s'enflamar ; s'amalir.

aflancar / aflanquir (v. tr.) : assancar ; deslombar.

aflancar (s') : s'assancar ; s'eissalancar ; se deslombar.

aflancat, -ada / aflanquit, -ida : deslombat, -ada ; enervat, -ada.

aflanquiment : accion d'aflanquir ; canha / vanèla.

L'aflanquiment lo trapa quand cal trabalhar.

aflanquir v : v. aflancar.

aflaqueirir (abs. Dicort) / aflaquesir (v. tr.) : aflacar / aflaquir. (v. aflacairir)

aflaqueirir (s’) (abs. Dicort) / aflaquesir (s') v pron : s'aflacar / s'aflaquir. (v. aflacairir (s’))

aflaqueirit, -ida (abs. Dicort) : aflacat, -ada / aflaquit, -ida. (v. aflacairit)

Es aquí, tot aflaqueirit, sens cap de coratge de res.

aflaquesir v : v. aflaqueirir.

aflaquiment nm : v. aflacament.

aflaquir (v. tr.) : aflacar / aflaqueirir / aflaquesir. (v. aflacar)

aflaquir (s') : s'aflacar / s'aflaqueirir / s'aflaquesir. (v. aflacar (s’))

aflaquissent, -a : qu'aflaquís. v. aflacar.

Fa un temps aflaquissent.

aflaquit, -ida adj : v. aflacat.

aflaquitge nm, cf Ubaud Dicort : (v. aflaquiment)

aflat 1 nm : cauna ; gorg ; avenc.

aflat 2 nm : influéncia ; favor ; suènh ; flatariá ; catimèla.

aflata nf, cf Ubaud Dicort : « gentillesse, propos aimables » (Brun Glossari Oc-Fr)

aflatada nf, cf Ubaud Dicort : « caresse, v. careça » (v. TdF suppl)

aflatar (v. tr.) : flatar ; flatonejar ; influenciar ; catimelar.

aflatar (s') : se sarrar de q.q. per se ganhar sas favors ; se conflar / se vantar ; s'aprochar.

aflatiu, -iva adj, cf Ubaud Dicort : « flatteur » (v. TdF)

aflatós, -osa adj : complimentós, -osa. (v. TdF jos ‘aflatiéu’)

Una persona fòrt aflatosa me voliá acaparar.

afliccion (R. II, 32) : adolentiment moral.

Una afliccion granda lo mestregèt.

aflictiu, -iva adj (abs. Dicort) : que tòca lo còrs (t. tecn. de drech), « afflictif, ive » (Honnorat, Rapin)

Penas aflictivas : mòrt, detencion, reclusion.

afligent,-a : qu'es causa d'afliccion.

afligir (v. tr.) (R. II, 32 - L. 9) : adolentir moralament.

La mòrt de son enfant l'a bravament afligida.

afligir (s') : s'adolentir.

afligit, -ida : moralament adolentit, -ida.

aflocar (v. intr.) : andalhonar (far d'andalhons)

afloquejar (v. intr. e tr.) : naular ; quitar pas d'asirar q.q.

aflorament : accion d'aflorar, d'aflorir.

aflorar 1 e 2 v : v. aflorir 1 e 2.

aflorejar v, cf Ubaud Dicort : (v. aflorir / aflorar)

aflorinament nm, cf Ubaud Dicort : « affouagement des biens nobles » (v. TdF)

aflorinar v, cf Ubaud Dicort : « v tr, dresser l’état des contributions que devaient payer les biens nobles » TdF