|
|
|
|
|
|
afalcar (v. tr.) : percaçar ; afondrar. afalcar (s') : s'encanissar ; s'abenar ; s'afeblir ; s'atassar; s'afondrar. afalcat, -ada : t. a. çaisús afalegar (v. tr.) : emboiricar ; desgostar. Me soi afalegat : ai fais d'estomac. afalenar (s') : s'afanar ; aver las polsas. De córrer a cambas-ajudatz-me, s'afalenèt. afalenat, -ada : qu'a las polsas. Afalenada, calguèt que se pausèsse un momenton. afalhocar 1 (v. tr.) (v. TdF ‘afaiouca’) / afalhoquir (v. TdF suppl) : afeblir ; abatre ; anientar ; afalhocar 2 / afalhoquir (v. intr.) (v. TdF) : defalhir ; s'estavanir ; èsser aganit o assedat. (v. afalhocar (s’)) Afalhoquèt, çò que fan las femnas en cas pariu. afalhocar (s’) v pron : « s’affaiblir, se débiliter, perdre les forces, tomber de faiblesse » (Vayssier jos ‘ofoillouquà’) afalicotradura : emgimbadura ridicula. afalicotrar (v. tr.) : engimbar / enfaissar (mal abilhar) afalicotrar (s') : s'engimbar / s'enfaissar (se mal abilhar) afalicotrat, -ada : malabilhadàs, -assa. Es afalicotrat coma una paur (coma un espavental) afalit, -ida (adj.) : tèrne, -a ; pallufèc, -a ; sorn, -a. afalquejar (v. tr.) : quitar pas d'acotir (de persègre, de percaçar) « afalucar » : v. afalhocar. afalut adj m e nm, cf Ubaud Dicort : « glouton, vorace, insatiable ; cupide, avide de richesse » (Carrasco) afamadàs, -assa : afamat, -ada que se pòt pas dire. afamaire, -aira adj e n : persona qu'afama q.q. afamança nf, cf Ubaud Dicort : « action d’affamer, d’être affamé » TdF jos ‘afamasou’ afamar (v. tr.) : aganir / adelir / afamatar. afamar (s') : s'aganir / s'adelir / s'afamatar. afamason nf (TdF ; abs. Dicort) : accion o resulta d'afamar o d'èsser afamat. (v. afamança) afamat, -ada : aganit, -ida / adelit, -ida / afamatat, -ada. afamatar (v. tr.) : doblet d'afamar. afamgalat, -ada adj [< famgala] (e non pas « afangalat » [Alibèrt]) : aganit, -ida. Uèi, per un de sadol, tres òmes son afamgalats ! afaminar (v. tr.) : menar, condemnar a la famina. afan : trabalh penible ; brava prèssa ; aprèissament ; crèbacòr. La mòrt o aplana tot : problèmas, colèras, afans. afanador [, -dora] n (v. Ubaud Dicort e TdF) : bracièr (jornalièr que trabalha amb sos braces) afanaire, -aira (adj. e subs.) : manòbra / jornalièr, -ièira ; bracièr (òme de pena) ; penible, -a. afanament : lassièira ; brava prèssa (prèissa) afanant, -a : trabalhaire, -a / valent, -a. afanar (v .tr. e intr.) : susar lo malan ; forçar ; bechigar ; fatigar ; despachar. afanar (s') : se despachar ; s'esperforçar. D'ont mai s'afanava d'ont mai sabracava lo trabalh. afanat, -ada : afairat,-ada ; ganhat,-ada a fòrça de trabalh. afanatge : salari ; paga. Viure de son afanatge. Manjar tot son afanatge. afangar (v. tr.) : enfangar ; embosar. afangar (s') : s'enfangar ; s'embosar. Lo pòrc s'afanguèt dins lo tautàs de la bòria. afangat, -ada : enfangat, -ada ; embosat, -ada. afanièr nm, cf Ubaud Dicort : « homme de peine » (L. 8) afanita : ròca microcristallina. afanoptèr, -a : sens alas. afar : mercat ; convencion ; procès ; deute ; relacions mai o mens complicadas entre personas ; çò inabitual que se passa endacòm. (v. TdF ‘afaire nm’) Òme d'afars : avoat ; avocat ; baile de bòria. Los afars son los afars, cal pas far de sentiment. Pel moment los afars tiran pas, far plan mal far. Un òme d'afars. Los afars lors (occ.) : lors afars. Es tot un afar ! Non, aquel òme farà pas l'afar. Far l'afar (v. intr.) : convenir. « afarandar » : v. afasendar. afarar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « se mettre au travail ; t. de pêcheur, se mettre une corde en bandoulière pour tirer les filets » TdF afarat, -ada adj, cf Ubaud Dicort : « rouge, enflammé, ée, en parlant des yeux, d’une plaie, v. aflambairat » (v. TdF jos ‘afara’) afardolhar (v. tr.) : far de gavèls sens los far apertièira.
|
|
afardolir (v. tr.) : cargar d'un fais ; afaissar. afardolir (s') : se subrecargar ; s'afaissar jos la carga. afardolit, -ida : cargat, -ada ; afaissat, -ada... afaret nm, cf Ubaud Dicort : « petite affaire » TdF afarir v, cf Ubaud Dicort : « v tr, affairer » (Alibert) afarir (s') : s'afairar. afarnèl : cordatge del governalh ; mena de cordatge (mar.) afart nm / afartèri (abs. Dicort) : gròs repais ; brave sadol ; regalèmus de Nadal. afartar [ ~ fartar, cf Ubaud Dicort] (v. tr.) : empafar ; embocar / embucar ; assadolar. (v. TdF jos ‘afarta’) afartar (s') [ ~ fartar (se)] v pron : s'empafar ; s'embocar / s'embucar ; s'assadolar. Auriatz dich que viviá sonque per s'afartar. afartat [ ~ fartat], -ada : empafat, -ada ; embocat / embucat, -ada. afartèra nf, cf Ubaud Dicort : « rassasiement » (Alibert) afascar / afastar (v. tr.) (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘afastiga’) : rassasiar d'a fons ; rebutar. afascós, -a : que rassasia, que rebuta. L'estofacrestian es un pastís bravament afascós. afasendament nm, cf Ubaud Dicort : « affairement »( (Laus) afasendar (v. tr.) : ocupar ; s'ocupar ; destrigar. afasendar (s') : s'ocupar ; se destrigar (s'afairar) ; s'aqueferar. afasendat, -ada : fòrt ocupat, -ada ; destrigat, -ada. Son afasendats a segar (meissonar) Afesandat que jamai, èra pasmens de bon acuèlh. afasia : pèrdia parciala o totala de l'usatge o de la compreension de la paraula, amodada per una lesion cerebrala. afasic, -a adj e n : relatiu, -iva a l'afasia. Venguèt afasic après una atac. Perturbacion afasica. afasiològ, -a : especialista (m. e f.) de l'estudi de l'afasia. afasiologia : estudi (m.) de l'afasia. afastar : v. afascar. afastigant, -a : que rebuta. Far un diccionari es, de còps, fòrt afastigant. afastigar (v. tr.) : rassasiar ; rebutar. (v. TdF) afastigar (s') : se rassasiar ; se rebutar. Èra pas òme a s'afastigar. afastigat, -ada : rebutat, -ada. afastigós, -a / afastigant, -a : que rebuta. Çò tròp repetitiu es afastigós. afat (f.) : acronim de « auxiliara femenina d'armada de tèrra » afata nf, cf Ubaud Dicort : « vétille, chose de rien, mauvaise carte » TdF suppl afatigar (v. tr. e intr.) : fatigar ; alassar. afatigar (s') : se destrigar ; se manejar (s'esperforçar) S'afatigava, s'afatigava tant que podiá. afatigat, -ada : t. a. çaisús. afaton nm, cf Ubaud Dicort : « prune sauvage, fruit du prunier de Briançon ; prunelle de l’oeil » TdF’ afatonièr nm, cf Ubaud Dicort : « prunier de Briançon, prunier sauvage » TdF afatoniment nm : accion o resulta de frostir o de se frostir, « avachissement » (Alibert). afatonir (v. tr.) : frostir ; agorrufar ; amochonar. afatonir (s') : se frostir ; s'agorrufar ; s'amochonar. Tot vestit, de lo se cargar, ven que s'afatonís. afatonit, -ida : frostit, -ida ; agorrufat, -ada. A lo pel afatonit. afatrassir (v. tr.) : far venir mòl ; far venir lasc (teissut) afatrassir (s') : s'agrolir ; s'ablasir ; s'arrossir. De venir vièlh s'es pas encara afatrassit. afatrassit, -ida : agrolit, -ida ; ablasit, -ida ; arrossit, -ida. afavorir : v. favorir. afeblar / afeblir (v. tr.) : aflaquir. afeblar / afeblir (s') : s'aflaquir. S'afeblís, que manja pas res e que dormís pas. afeblesir v, cf Ubaud Dicort : « v tr, affaiblir » (L. 8) afebliment : accion de s'afeblir / de s'aflaquir. afeblissent, -a : qu'afeblís, qu'aflaquís. afebriment : accion o resulta d'afebrir o de s'afebrir. afebrir (v. tr.) : donar de fèbre. afebrir (s') : trapar de fèbre ; s'apassionar. La Magdalena s'es afebrida per la genealogia. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|