afalcar (v. tr.) : percaçar ; afondrar.

afalcar (s') : s'encanissar ; s'abenar ; s'afeblir ; s'atassar; s'afondrar.

afalcat, -ada : t. a. çaisús

afalegar (v. tr.) : emboiricar ; desgostar.

Me soi afalegat : ai fais d'estomac.

afalenar (s') : s'afanar ; aver las polsas.

De córrer a cambas-ajudatz-me, s'afalenèt.

afalenat, -ada : qu'a las polsas.

Afalenada, calguèt que se pausèsse un momenton.

afalhocar 1 (v. tr.) (v. TdF ‘afaiouca’) / afalhoquir (v. TdF suppl) : afeblir ; abatre ; anientar ;

afalhocar 2 / afalhoquir (v. intr.) (v. TdF) : defalhir ; s'estavanir ; èsser aganit o assedat. (v. afalhocar (s’))

Afalhoquèt, çò que fan las femnas en cas pariu.

afalhocar (s’) v pron : « s’affaiblir, se débiliter, perdre les forces, tomber de faiblesse » (Vayssier jos ‘ofoillouquà’)

afalicotradura : emgimbadura ridicula.

afalicotrar (v. tr.) : engimbar / enfaissar (mal abilhar)

afalicotrar (s') : s'engimbar / s'enfaissar (se mal abilhar)

afalicotrat, -ada : malabilhadàs, -assa.

Es afalicotrat coma una paur (coma un espavental)

afalit, -ida (adj.) : tèrne, -a ; pallufèc, -a ; sorn, -a.

afalquejar (v. tr.) : quitar pas d'acotir (de persègre, de percaçar)

« afalucar » : v. afalhocar.

afalut adj m e nm, cf Ubaud Dicort : « glouton, vorace, insatiable ; cupide, avide de richesse » (Carrasco)

afamadàs, -assa : afamat, -ada que se pòt pas dire.

afamaire, -aira adj e n : persona qu'afama q.q.

afamança nf, cf Ubaud Dicort : « action d’affamer, d’être affamé » TdF jos ‘afamasou’

afamar (v. tr.) : aganir / adelir / afamatar.

afamar (s') : s'aganir / s'adelir / s'afamatar.

afamason nf (TdF ; abs. Dicort) : accion o resulta d'afamar o d'èsser afamat. (v. afamança)

afamat, -ada : aganit, -ida / adelit, -ida / afamatat, -ada.

afamatar (v. tr.) : doblet d'afamar.

afamgalat, -ada adj [< famgala] (e non pas « afangalat » [Alibèrt]) : aganit, -ida. 

Uèi, per un de sadol, tres òmes son afamgalats !

afaminar (v. tr.) : menar, condemnar a la famina.

afan : trabalh penible ; brava prèssa ; aprèissament ; crèbacòr.

La mòrt o aplana tot : problèmas, colèras, afans.

afanador [, -dora] n (v. Ubaud Dicort e TdF) : bracièr (jornalièr que trabalha amb sos braces)

afanaire, -aira (adj. e subs.) : manòbra / jornalièr, -ièira ; bracièr (òme de pena) ; penible, -a.

afanament : lassièira ; brava prèssa (prèissa)

afanant, -a : trabalhaire, -a / valent, -a.

afanar (v .tr. e intr.) : susar lo malan ; forçar ; bechigar ; fatigar ; despachar.

afanar (s') : se despachar ; s'esperforçar.

D'ont mai s'afanava d'ont mai sabracava lo trabalh.

afanat, -ada : afairat,-ada ; ganhat,-ada a fòrça de trabalh.

afanatge : salari ; paga.

Viure de son afanatge.

Manjar tot son afanatge.

afangar (v. tr.) : enfangar ; embosar.

afangar (s') : s'enfangar ; s'embosar.

Lo pòrc s'afanguèt dins lo tautàs de la bòria.

afangat, -ada : enfangat, -ada ; embosat, -ada.

afanièr nm, cf Ubaud Dicort : « homme de peine » (L. 8)

afanita : ròca microcristallina.

afanoptèr, -a : sens alas.

afar : mercat ; convencion ; procès ; deute ; relacions mai o mens complicadas entre personas ; çò inabitual que se passa endacòm. (v. TdF afaire nm)

Òme d'afars : avoat ; avocat ; baile de bòria.

Los afars son los afars, cal pas far de sentiment.

Pel moment los afars tiran pas, far plan mal far.

Un òme d'afars.

Los afars lors (occ.) : lors afars.

Es tot un afar !

Non, aquel òme farà pas l'afar.

Far l'afar (v. intr.) : convenir.

« afarandar » : v. afasendar.

afarar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « se mettre au travail ; t. de pêcheur, se mettre une corde en bandoulière pour tirer les filets » TdF

afarat, -ada adj, cf Ubaud Dicort : « rouge, enflammé, ée, en parlant des yeux, d’une plaie, v. aflambairat » (v. TdF jos ‘afara’)

afardolhar (v. tr.) : far de gavèls sens los far apertièira.

 

 

afardolir (v. tr.) : cargar d'un fais ; afaissar.

afardolir (s') : se subrecargar ; s'afaissar jos la carga.

afardolit, -ida : cargat, -ada ; afaissat, -ada...

afaret nm, cf Ubaud Dicort : « petite affaire » TdF

afarir v, cf Ubaud Dicort : « v tr, affairer » (Alibert)

afarir (s') : s'afairar.

afarnèl : cordatge del governalh ; mena de cordatge (mar.)

afart nm / afartèri (abs. Dicort) : gròs repais ; brave sadol ; regalèmus de Nadal.

afartar [ ~ fartar, cf Ubaud Dicort] (v. tr.) : empafar ; embocar / embucar ; assadolar. (v. TdF jos ‘afarta’)

afartar (s') [ ~ fartar (se)] v pron : s'empafar ; s'embocar / s'embucar ; s'assadolar.

Auriatz dich que viviá sonque per s'afartar.

afartat [ ~ fartat], -ada : empafat, -ada ; embocat / embucat, -ada.

afartèra nf, cf Ubaud Dicort : « rassasiement » (Alibert)

afascar / afastar (v. tr.) (v. Ubaud Dicort e TdF jos ‘afastiga’) : rassasiar d'a fons ; rebutar.

afascós, -a : que rassasia, que rebuta.

L'estofacrestian es un pastís bravament afascós.

afasendament nm, cf Ubaud Dicort : « affairement »( (Laus)

afasendar (v. tr.) : ocupar ; s'ocupar ; destrigar.

afasendar (s') : s'ocupar ; se destrigar (s'afairar) ; s'aqueferar.

afasendat, -ada : fòrt ocupat, -ada ; destrigat, -ada.

Son afasendats a segar (meissonar)

Afesandat que jamai, èra pasmens de bon acuèlh.

afasia : pèrdia parciala o totala de l'usatge o de la compreension de la paraula, amodada per una lesion cerebrala.

afasic, -a adj e n : relatiu, -iva a l'afasia.

Venguèt afasic après una atac.

Perturbacion afasica.

afasiològ, -a : especialista (m. e f.) de l'estudi de l'afasia.

afasiologia : estudi (m.) de l'afasia.

afastar : v. afascar.

afastigant, -a : que rebuta.

Far un diccionari es, de còps, fòrt afastigant.

afastigar (v. tr.) : rassasiar ; rebutar. (v. TdF)

afastigar (s') : se rassasiar ; se rebutar.

Èra pas òme a s'afastigar.

afastigat, -ada : rebutat, -ada.

afastigós, -a / afastigant, -a : que rebuta.

Çò tròp repetitiu es afastigós.

afat (f.) : acronim de « auxiliara femenina d'armada de tèrra »

afata nf, cf Ubaud Dicort : « vétille, chose de rien, mauvaise carte » TdF suppl

afatigar (v. tr. e intr.) : fatigar ; alassar.

afatigar (s') : se destrigar ; se manejar (s'esperforçar)

S'afatigava, s'afatigava tant que podiá.

afatigat, -ada : t. a. çaisús.

afaton nm, cf Ubaud Dicort : « prune sauvage, fruit du prunier de Briançon ; prunelle de l’oeil » TdF

afatonièr nm, cf Ubaud Dicort : « prunier de Briançon, prunier sauvage » TdF

afatoniment nm : accion o resulta de frostir o de se frostir, « avachissement » (Alibert).

afatonir (v. tr.) : frostir ; agorrufar ; amochonar.

afatonir (s') : se frostir ; s'agorrufar ; s'amochonar.

Tot vestit, de lo se cargar, ven que s'afatonís.

afatonit, -ida : frostit, -ida ; agorrufat, -ada.

A lo pel afatonit.

afatrassir (v. tr.) : far venir mòl ; far venir lasc (teissut)

afatrassir (s') : s'agrolir ; s'ablasir ; s'arrossir.

De venir vièlh s'es pas encara afatrassit.

afatrassit, -ida : agrolit, -ida ; ablasit, -ida ; arrossit, -ida.

afavorir : v. favorir.

afeblar / afeblir (v. tr.) : aflaquir.

afeblar / afeblir (s') : s'aflaquir.

S'afeblís, que manja pas res e que dormís pas.

afeblesir v, cf Ubaud Dicort : « v tr, affaiblir » (L. 8)

afebliment : accion de s'afeblir / de s'aflaquir.

afeblissent, -a : qu'afeblís, qu'aflaquís.

afebriment : accion o resulta d'afebrir o de s'afebrir.

afebrir (v. tr.) : donar de fèbre.

afebrir (s') : trapar de fèbre ; s'apassionar.

La Magdalena s'es afebrida per la genealogia.