adulatòri, -a adj (abs. Dicort) : relatiu, -iva a l'adulacion, « adulatoire » (Rapin).
Un propaus adulatòri.
adult [adulte], -ta (adj. e subs.) : arribat al tèrme de l'adolescéncia.
adultèr, -a (adj.) : persona maridada qu'a de relacions sexualas fòra maridatge.
adulterable, -bla (abs. Dicort) : que pòt èsser adulterat, -ada.
adulteracion (abs. Dicort) : corrupcion de la natura de quicòm, « adultération » (Rapin).
L'adulteracion d'un tèxt original.
adulterador, -airitz (abs. Dicort) : qu'adultèra quicòm.
adulterar (abs. Dicort) (v. tr.) : falsificar quicòm, « adultérer » (Rapin).
adulterat, -ada adj (abs. Dicort) : falsificat, -ada, « adultéré, e » (v. Rapin).
adultèri nm : violacion de la fe conjugala.
adulterin, -a : que ven d'un adultèri.
Los enfants adulterins son de bastards.
adultre, -tra (adj.) (R. II, 28) (abs. Dicort) : adultèr, -a.
aduracir (v. tr.) : durcir ; endurcir (far venir dur) ; emmalir.
aduracir (s') : se durcir ; s'endurcir ; s'emmalir.
aduracit, -ida : vengut dur, venguda dura ; emmalit, -ida.
... pòble del còr aduracit, que volontèt pas mon camin. (Psalm 95, 10.)
adurar (s’) v pron, cf Ubaud Dicort : « devenir dur » (L. 8)
aduseire, -eira n (v. Ubaud Dicort e TdF) : que mena, que pòrta.
adusement nm, cf Ubaud Dicort : « conduite » (L. 8), « action d’amener [les eaux], adduction » (Dict. de l’Occitan Médiéval [en ligne])
« adusir / adúser » : v. aduire.
adust, -a adj, cf Ubaud Dicort : « brûlé par le soleil, exposé au midi, v. adrechós » (v. TdF)
ad usum Delfini (lat.) : se disiá de las edicions expurgadas per l'enfant de Loís XIV ; se ditz encara de las edicions expurgadas en general.
advengut, -uda : p.p. d'advenir.
adveniment (R. VI, 59) (abs. Dicort) : aveniment / venguda.
advenir (v. intr.) (abs. Dicort) : avenir ; arribar. (v. avenir)
Pòt totjorn advenir quicòm d'imprevist.
adventís, -issa [(pop) / adventici, -ícia (sab)] adj, cf Ubaud Dicort : accessòri,-òria ; vengut, -uda accidentalament ; t. tecn. de botanica, « adventif, -ive » (Carrasco, Laus).
Las circomstàncias adventissas o modifican tot.
Las plantas adventissas butan espontanèament.
adventista adj e n (dels dos genres), cf Ubaud Dicort : « adventiste » (Laus)
adventiu, -iva adj, cf Ubaud Dicort : « adventif, -ive ». (v. adventís)
advèrbi : mot invariable que modifica lo vèrb, l'adjectiu o un autre advèrbi.
adverbial, -a : relatiu, -iva a l'advèrbi.
A cap de camin / a las escanas ; a fuòc e a sang ; a galòp / a la galopada ; a passadas / a bèlas pausas ; a la resconduda / a l'amagat ; a léser / a temps e léser
son de locucions adverbialas
adverbialament : amb la valor d'un advèrbi.
adverbialitat nf : natura de çò adverbial.
adverbializacion : accion d'adverbializar.
adverbializador, -airitz (abs. Dicort) : qu'adverbializa.
Sufix adverbializador.
Fonccion adverbializairitz.
adverbializar (v. tr.) : balhar a un tèrme la fonccion d'advèrbi.
Dins « parlar bas », l'adjectiu « bas » es adverbializat.
advèrs, -a adj (R. V, 518) : contrari, -ària.
La partida advèrsa a totjorn pretendut lo contrari.
adversari, -ària adj e n : persona que fa la contra a una autra.
adversatiu, -iva adj, cf Ubaud Dicort : « (gram.) adversatif, -ive » (Laus)
adversitat nf : infortuna.
Degun serà pas jamai a l'abric de l'adversitat.
ad vitam aeternam (lat.) : per tot jamai.
aede [aède] (m.) : poèta de l'antiquitat grèga que cantava o recitava amb l'ajuda de sa lira.
aequo animo ( v. p. 20, 2° d) (lat.) : amb constància.
AER- : forma prefixada del grèc aèr, -òs (aire)
aeracion : ventilacion (accion o resulta de sometre a l'accion de l'aire)
aerador nm : aparelh per renovelar l'aire d'un local.
aerar (v. tr.) : ventilar ; renovelar l'aire viciat d'un airal tampat ; expausar a l'aire per far disparéisser una sentor ; far venir quicòm mens atassat, pus leugièr, pus clar.
Aerar una cambra.
Aerar los lençòls.
Aerar un lièch.
Aerar una tèrra, un tèxt, una mesa en pagina.
aerar (s') : prene l'aire / se passejar.
aerenc, -a adj, cf Ubaud Dicort : « aérien, enne » TdF
AERI- : forma prefixada del latin aer, -ris (aire)
aerian, -a : format, -ada d'aire ; relatiu, -iva a l'aire ; que se tròba dins l'aire ; leugièr, -ièira.
Las raices adventissas aerianas del banian.
Cable aerian.
Estil aerian.
Metrò aerian.
aericòla (adj. m. e f.) : natura de las plantas que creisson en airal aerian, coma d'unas orquidacèas.
aerifèr, -a : que mena d'aire.
Tub aerifèr.
aerificacion : accion o resulra d'aerificar.
aerificar (v. tr.) : combinar amb l'aire, impregnar d'aire ; far passar a l'estat aerifòrme.
aerifòrme, -ma : que revèrta l'aire.
Fluid aerifòrme.
aerium : establiment sanitari.
AERO- : forma prefixada del grèc aèr, -òs (aire)
aerobacteria : mena de bacteria en forma de bacil.
aeròbi, -a (adj. e subs. m.) : que viu unicament en preséncia d'oxigèn ; que pòt fonccionar son que (pas que) dins l'atmosfèra.
Micròbs aeròbis.
Propulsor aeròbi.
aerobic, -a : relatiu, -iva als aeròbis.
Fermentacion aerobica.
aerobiologia : sciéncia dels microorganismes de l'aire.
aerobiosi (f.) : vida que se pòt pas passar d'oxigèn.
aerobús : avion de grandas dimensions.
aerocable : cable aerian.
aeroclub (angl.) : club que sos membres practican en amators d'activitats aeronauticas.
aerocolia : acomolòfi de gases dins lo colon.
aerocondensador / aerocondensaire (abs. Dicort) (adj. e subs.) : condensador d'aire. (t. tecn. de mecanica e d'optica)
aerodina (m.) (abs. Dicort) : tot aparelh de navigacion aeriana qu'es pas un aerostat, « aérodyne » (Per Noste) [Rapin : aerodin]
aerodinamic, -a adj : especialament fabricat per ofrir pauc de resisténcia a l'aire ; relatiu, -iva a la resisténcia de l'aire ; relatiu a l'aerodinamica e a sas aplicacions.
Una carroçariá aerodinamica.
aerodinamica nf : partida de la fisica qu'estúdia los fenomèns ligats al movement relatiu dels solids al respècte de l'aire.
aerodinamicament : d'un biais aerodinamic.
Fusada estabilizada aerodinamicament.
aerodinamisme : caractèr aerodinamic d'un veïcul.
aerodròm : tròç de terren aplanat per que totas las maquinas volairas i se pòscan pausar aisidament.
Los aerodròms se son multiplicats.
aerofagia : degluticion d'aire qu'amòda una aerogastria.
aerofil, -a (abs. Dicort) : que crenta pas brica l'aerofobia.
aerofilatelia : branca de la filatelia que se limita a servar los timbres aerians.
aerofòb, -a : que patís d'aerofobia.
aerofobia : paur malautissa de l'aire, dels corrents d'aire, del vent.
aerofren : fren aerodinamic
aerogara nf : ensemble de las installacions d'un aeropòrt.
aerogastria (med.) : acomolacion de gases dins l'estomac.